Γεια σας και χαρά σας!
Ζεστή εβδομάδα σε όλα τα επίπεδα (κλιματικά και πολιτικά) με το παγκόσμιο σκηνικό να φλέγεται… Επειδή όμως (δεν έχω παράπονο), υπάρχουν άνθρωποι που φροντίζουν να έχω δουλίτσα θα προσπαθήσω να «ελαφρύνω» -όσο αυτό είναι δυνατόν- την μαύρη επικαιρότητα με ένα κάπως διασκεδαστικό «πλει μπακ» της εβδομάδας που πέρασε! Πρέπει όμως πρώτα να ευχαριστήσω τον ΚΜ προσωπικά, διότι την περασμένη Δευτέρα με επιβεβαίωσε πανηγυρικά μια και πάτησε το κουμπί για την προεκλογική περίοδο, κάτι που λέω από την αρχή του χρόνου και κάποιοι (ονόματα δε λέμε), με έλεγαν παράλογο. Δεν έχω παράπονο επίσης, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκσυγχρονίζεται μια και δημιούργησε στο Συνέδριό του περιβάλλον όπως της πολύ πετυχημένης εκπομπής «My style rocks», αλλά και διότι μια άλλη εκπομπή έλαβε χώρα στο Πολεμικό Μουσείο με εκλεκτούς guests από τα παλιά… τα πολύ παλιά! Οπότε όλα βαίνουν εξαιρετικά και στο εγγύς μέλλον καλύτερα…
Ξεκινώ με ευχάς στον υιό του καλυτερότερου, τον Γιωργάκη Παπανδρέου (του Ανδρέα βεβαίως, βεβαίως)!
Η στήλη λοιπόν, αλλά και εγώ προσωπικά δεν έχω παρά να εκφράσω την αΓΑΠη μου και να ευχηθώ χρόνια πολλά με υγεία και πλατιά χαμόγελα πάντα διότι ο αγαπημένος πρώην πρωθυπουργός ΓΑΠ είχε γενέθλια (πάτησε τα 73!) και το μοιράστηκε με τους «φόλοουέρς» του, με μια καλοκαιρινή φωτογραφία με ένα αστραφτερό χαμόγελο και το σκυλάκι του! Επειδή ξέρω ότι είστε λίγο καχύποπτοι, δεν θα σκεφτώ προβοκατόρικα για το, από πού προέρχεται αυτό το χαμόγελο, αν και αν ήμουν ΓΑΠ θα προερχόταν από τα τεκταινόμενα στο κόμμα του μπαμπά…
Μια και ξεκίνησα σε περιβάλλον ΠΑΣΟΚ (ωραία χρόνια…) πρέπει να πω στο πρόεδρο Νίκο, ότι έτσι όπως το πάει ανακωχές δεν γίνονται (αχ βρε πρόεδρα, τίποτα δεν έμαθες από τον μέντορά σου;)
Το λέω αυτό διότι έμαθα (όπως και όλοι οι ασχολούμενοι με το ΠΑΣΟΚ) ότι ο πρόεδρος Νίκος βρέθηκε το περασμένο ΣΚ στην Τρίπολη, όπου μετά την συνδιάσκεψη βγήκε για φαγητό με τοπικούς παράγοντας όπως οι κ.κ. Γιαννακούρας και Παπαγεωργίου που επιθυμούς διακαώς να μπούνε στο ψηφοδέλτιο της Αρκαδίας. Το σημαντικό είναι ότι απουσίαζε από την μάζωξη Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος! Και αυτό θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν ήταν τοπικός βουλευτής… Εντάξει πρόεδρε, δεν έχετε και τις καλύτερες των σχέσεων, (όλοι το έχουμε καταλάβει) αλλά δεν είναι ώρα για «νέους» εχθρούς (λέω εγώ τώρα…)
Συνεχίζω σε περιβάλλον «ενδόξου» (κόμματος ντε!) και στην αγαπημένη μου Άννα Διαμαντοπούλου…
Είναι γνωστό ότι το άρθρο 16 (για τα μη κρατικά Πανεπιστήμια) έχει διχάσει τον πολιτικό κόσμο, αλλά και τον πολιτικό κόσμο μέσα στον πολιτικό κόσμο. Δηλαδή, Ανδρουλάκης από τη μία, Βενιζέλος από την άλλη… Και στη μέση η Άννα (όχι του χιονιά, αλλά η Διαμαντοπούλου) η οποία ούτε κουβέντα σήμερα, αν και πριν από περίπου ενάμιση χρόνο έλεγε πως, αν ήταν βουλευτής, θα ψήφιζε το νομοσχέδιο Πιερρακάκη και ότι «ένα κομμάτι του πολιτικού προσωπικού αρνείται να προχωρήσει στον 21ο αιώνα και μένει στη δεκαετία του ’80», ενώ έριξε και τα καρφιά της λέγοντας πως «όσοι μιλάνε εναντίον των μη κρατικών ΑΕΙ, μιλάνε μόνο με επιχειρήματα φόβου». Εγώ τη σιωπή αυτή από την συγκεκριμένη κυρία θα την φοβόμουν…
Φεύγω από περιβάλλον ΠΑΣΟΚ και πάω σε περιβάλλον «My style rocks», μια και ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε (τώρα στα στερνά) να ροκάρει…
Τι ωραίο Σαββατοκύριακο ήταν το προηγούμενο… Λίγο βαρετό βέβαια, αν και είχα εναποθέσει όλες τις ελπίδες μου στη μάζωξη του ΣΥΡΙΖΑ (γιατί Συνέδριο δεν το λες κι όλας) αλλά μάταια… Που είναι οι ωραίες μέρες Κασσελάκη, που είναι η Ποπάρα που έφερνε με φόρα τον Αλέξη; Όμως πρέπει να ομολογήσω ότι είχε ωραίας και θριαμβευτικές ομιλίες (σα να βλέπεις ταινία αμερικανιά, που όλα στο τέλος γίνονται τέλεια) είχε ωραίες αποχωρήσεις, είχε cool αφίξεις και είχε και ισχυρή δόση από «My style Rocks» με τοποθέτηση προιόντος στα φανελάκια των ομιλητών (λέμε τώρα…)! Από πολιτικής άποψης δεν είχε και τίποτα σπουδαίο… Αλλωστε ποιος νοιάζεται αφού «δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε…»
Συνεχίζω με ΣΥΡΙΖΑ διότι μια τόση δα δόση δεν είναι ποτέ αρκετή…
«Από κατάσταση αυτογελοιοποίησης και αυτοεξευτελισμού, δύσκολα επιστρέφει κανείς. Δεν νομίζω ότι υπάρχει τέτοιο παράδειγμα». Τάδε έφη ξάδελφος Τσίπρας και έκλεισε την πόρτα πίσω του, για να ακολουθήσει και ο Απόστολος Γκλέτσος ο οποίος τους τα έψαλλε όπως μόνο ο Γκλέτσος ξέρει!
Παιδιά κατά τα άλλα, όλα καλά εκεί στην Κουμουνδούρου;
Πάω τώρα σε μια άλλη αγαπημένη εκπομπή… Το Μάπετ Σόου. Συγγνώμη! «Ξεχάστηκα» και έκανα λάθος, αλλού θέλω να πάω…
Να διευκρινίσω από την αρχή ότι δεν έχω κανένα λόγο να μην παραδεχθώ ότι είμαι δεινόσαυρος (από επαγγελματικής σκοπιάς) αρα μπορεί και εγώ να ξεχνάω… Καλό λοιπόν είναι και κάποιοι άλλοι να μην ξεχνάνε, ότι δεν… ξεχνάμε! Αναφέρομαι στον κ. Σαμαρά λοιπόν, ο οποίος αν δεν με απατά η μνήμη μου το 2013 (που εκτελούσε χρέη πρωθυπουργού) είχε συναντήσει τον κ. Ερντογάν, είχε υπογράψει δύο ντουζίνες συμφωνίες και είχε δηλώσει πως «ήταν μια καλή μέρα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις»… Επιστρέψω στο 2025 όπου ο πρώην πρωθυπουργός είπε με στόμφο: «Όταν κάνεις “συμφωνίες φιλίας” με χώρες που σε απειλούν με casus belli και σου αμφισβητούν τα πάντα, δεν έχεις απλώς έλλειμμα στρατηγικής… έχεις περίσσευμα αφέλειας». Ξαναπάω πίσω στο 2014 αυτή τη φορά για να θυμίσω (σε όποιον ενδιαφέρεται) τη θερμή συνάντηση, με τον τότε πρωθυπουργό Νταβούτογλου,ε τον οποίον συζήτησαν μεταξύ άλλων για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Αφήνω τα παραπάνω εδώ χωρίς επέκταση μια και από το σπίτι μου έμαθα να σέβομαι τους ηλικιωμένους (και ειδικά εκείνους που έχουν προβλήματα μνήμης!
Μια και είμαι στην Σαμαρική περιοχή συνεχίζω…
Σε γνωστό μαγαζί της Βαλαωρίτου βρέθηκαν την Δευτέρα το βράδυ μετά την ομιλία του κυρίου Αντώνη, τα «Σαμαρικά» στελέχη για ένα ποτάκι και αποτίμηση της παρουσία του πρώην πρωθυπουργού. Όπως έμαθα για έναν περίεργο λόγο ήταν όλοι ενθουσιασμένοι, λες και είχαν κερδίσει τις εκλογές. Αν ζούσε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου θα τον ρωτούσα: «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;»
Και επειδή η ζωή είναι ωραία θα ασχοληθώ με τη Ζωή τηυς καρδιάς μας και μετά κλείνω ως γραφιάς (για σήμερα ε…)
Συζητούσα την Παρασκευή το βράδυ με κάτι φίλους (παλαιοσυριζαίους) και ανέφερα τη φράση της Ζωής που είπε στον Κώστα Καραμανλή την ώρα που εκείνος βρισκόταν στο βλήμα της Βουλής και ανέπτυσσε τη θέση του για την τραγωδία των Τεμπών. Εκεί λοιπόν πετάχτηκε η πρόεδρος της πλεύσης και έγκριτη νομικός (έχει υπερασπιστεί με τεράστια επιτυχία και τον βιαστή με την τυρόπιτα») του είπε -σε ελεύθερη μετάφραση- ότι δεν μπορεί να ταυτιστεί με τα θύματα μια και εκείνος του αφαίρεσε τη ζωή… Η αλήθεια είναι ότι ήμουν έξαλλος και τότε γύρισε ένας φίλος και μου είπε: «Καλά ντε, πως κάνεις έτσι… δε τον είπε και δολοφόνο!» Μετά από αυτή την ατάκα επέλεξα να πληρώσω και να φύγω διότι θα γινόμασταν πρωτοσέλιδο…
Α! και επειδή μιλάμε για Ζωή να πώ (έτσι για την ιστορία) ότι η δημοσιογράφος και πρώην υποψήφια ευρωβουλεύτρια με την Πλεύση, Βασιλική Πολύζου, έκανε αγωγή ζητώντας τα δεδουλευμένα της.
Αυτά για σήμερα και ελπίζω να έσκασε λίγο το χειλάκι σας
γιατί όπως πιστεύω, ακόμα και οι κακές εποχές πρέπει να έχουν
λίγο πλάκα, γιατί αλλιώς δε θα τη βγάλουμε καθαροί.
Ευχάς λοιπόν για μια καλή εβδομάδα
με φιλιά στο σπίτι και καλή σταδιοδρομία!
