Η κυβέρνηση κλείνει τα νταλαβέρια των «μαϊμού» επιδοτήσεων, θωρακίζει τον ιερό χώρο του Συντάγματος και ανεβάζει ταχύτητα στη διπλωματία της Ανατολικής Μεσογείου
Η πολιτική εικόνα των τελευταίων 24 ωρών αποτυπώνει καθαρά μια στρατηγική με τρεις παράλληλους άξονες: τάξη στο εσωτερικό, σεβασμός στους θεσμούς και πρωτοβουλία στο εξωτερικό.
του Χρήστου Μυτιλινιού
Με απλά λόγια, κράτος που δουλεύει. Από τη μια, οι διωκτικές αρχές ξετυλίγουν το κουβάρι με τους «αγρότες του σαλονιού» και τις επιδοτήσεις-μαϊμού. Από την άλλη, η Βουλή στέλνει μήνυμα σεβασμού στον Άγνωστο Στρατιώτη με 159 ψήφους υπέρ της ρύθμισης που βάζει τέλος στην ασχήμια και την πολιτική εκμετάλλευση του ιερού χώρου. Και πάνω από όλα, η Αθήνα βγάζει στο τραπέζι το νέο πολυμερές “5×5” για την Ανατολική Μεσόγειο, με θεματικούς πυλώνες ασφάλειας, ενέργειας, μεταναστευτικού και πολιτικής προστασίας — διπλωματία από θέση ισχύος.
1) ΟΠΕΚΕΠΕ: τέλος τα «κόλπα» – αρχίζει η εκκαθάριση
Για χρόνια, η «πατέντα» ήταν γνωστή: τρίγωνα μεσιτών, «ειδικών» και ψευδοδικαιούχων που άρμεγαν κοινοτικούς πόρους, βαφτίζοντας χωράφια-φαντάσματα και δικαιώματα-αέρα. Τώρα, με δεκάδες συλλήψεις και στοχευμένες δικογραφίες, η υπόθεση περνά από το στάδιο του «όλοι ξέρουν» στο στάδιο του λογαριασμού. Πολιτικά, το διακύβευμα είναι διπλό:
(α) να προστατευθεί ο έντιμος παραγωγός, που βλέπει το εισόδημά του να υπονομεύεται από κυκλώματα, και
(β) να αποτραπεί οποιοδήποτε ευρωπαϊκό πρόστιμο ή κόφτης πληρωμών εξαιτίας συστημικών αδυναμιών.
Η κυβέρνηση διαμηνύει ότι καθαρίζει το σύστημα άμεσα: ψηφιακή ιχνηλασιμότητα, διασταυρώσεις σε πραγματικό χρόνο, απενεργοποίηση «ύποπτων» δικαιωμάτων και επαναφορά αξιοπιστίας. Το μήνυμα είναι απλό: τελειώσανε τα τερτίπια. Όποιος έπαιξε με το δημόσιο χρήμα θα λογοδοτήσει, κι όποιος δικαιούται θα πληρωθεί στην ώρα του.
2) Άγνωστος Στρατιώτης: θεσμική τάξη, όχι πολιτική σκηνή
Η ψήφιση της ρύθμισης με 159 «ναι» βάζει μια καθαρή γραμμή: ο Άγνωστος Στρατιώτης δεν είναι σκηνικό για κανέναν. Είναι χώρος ενότητας και ομοψυχίας, ένα σύμβολο εθνικής μνήμης που δεν υπόκειται σε κομματική «σκηνοθεσία». Η αντιπολίτευση, εγκλωβισμένη στο παιχνίδι των εντυπώσεων, προσπάθησε να παρουσιάσει διαφορές τόνου ως διαφορές γραμμής. Διαψεύστηκε στην κάλπη: συνεκτική πλειοψηφία, σαφές πλαίσιο, αρμοδιότητα φύλαξης στο ΥΠΕΘΑ, τέλος στην αταξία.
Η ουσία είναι υπεράνω επικοινωνίας: σεβασμός στους θεσμούς σημαίνει προληπτικούς κανόνες, όχι διαρκές μπαλάκι ευθυνών κάθε φορά που κάποιοι μετατρέπουν μια ιερότητα σε πεδίο έντασης. Κι εδώ η κυβέρνηση δεν φοβήθηκε να νομοθετήσει με καθαρές κουβέντες, κλείνοντας μια πολυετή θεσμική «τρύπα».
3) Το «5×5» της Αθήνας: από τις κρίσεις στις λύσεις
Τρίτος άξονας, η εξωτερική πολιτική. Με πρόταση για πολυμερές σχήμα “5×5” — Ελλάδα, Κύπρος, Αίγυπτος, Τουρκία, Λιβύη σε πέντε θεματικές— η Αθήνα αναλαμβάνει ρόλο αρχιτέκτονα σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν είναι «μια ακόμη σύνοδος». Είναι μεθοδολογία: επιμέρους τεχνικές ομάδες, συγκεκριμένα deliverables, βήματα για θαλάσσια ασφάλεια, ενεργειακές ροές, ανθεκτικές εφοδιαστικές αλυσίδες, μεταναστευτική διαχείριση και πολιτική προστασία. Σε μια εποχή όπου ασφάλεια και ενέργεια καθορίζουν την οικονομία, η Ελλάδα καθορίζει την ατζέντα, με κύρος ΕΕ–ΝΑΤΟ και προσβάσεις σε Κάιρο και Τρίπολη.
Η σύνθεση αυτών των τριών εξελίξεων δεν είναι τυχαία. Καθαρά βιβλία στο εσωτερικό, καθαροί κανόνες στους θεσμούς, καθαρό σχέδιο στη γειτονιά μας. Αυτό είναι το τρίπτυχο διακυβέρνησης που ξεδιπλώνεται: μηδενική ανοχή στη μικροπαραβατικότητα που γίνεται μεγάλη «μπίζνα», θεσμική περιφρούρηση συμβόλων και διπλωματική πρωτοβουλία που βγάζει την Ελλάδα από το καναβάτσο της διαχείρισης κρίσεων και την περνά στο ρινγκ της διαμόρφωσης λύσεων.
Το πολιτικό συμπέρασμα
Η αντιπολίτευση επένδυσε πάλι στο θόρυβο: λίγη «δελφινολογία» εδώ, λίγη δραματοποίηση εκεί. Όμως, το πραγματικό πολιτικό προϊόν είναι ό,τι μετριέται: συλλήψεις και δικογραφίες αντί για «όλοι ξέρουν και κανείς δεν τιμωρείται», 159 ψήφοι αντί για «δήθεν ρήγματα», σχέδιο για την περιοχή αντί για «να δούμε τι θα γίνει». Όταν η δημόσια ατζέντα επιστρέφει στο χειροπιαστό, κερδίζει το κράτος σοβαρότητας.
Bottom line: Καθαρίζεις το μέσα, θωρακίζεις τα σύμβολα, σχεδιάζεις το έξω. Αυτό σημαίνει διακυβέρνηση που κοιτάει μπροστά.
