Η 25χρονη ομολογεί τις δολοφονίες της αλλά ρίχνει τις ευθύνες αλλού
Λόγια που ειπώθηκαν κατά την ομολογία της Ειρήνης Μουρτζούκου είδαν το φως της δημοσιότητας, σχετικά με τις δολοφονίες τεσσάρων βρεφών στην υπόθεση της Αμαλιάδας.
Η 25χρονη μίλησε αναλυτικά για τη σχέση της με τη μητέρα της, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ποτέ της δεν μου έδωσε μια αγκαλιά, αυτή είναι η μεγάλη μου πληγή».
Η κατηγορούμενη ανέφερε στην ομολογία της:
«Κοντεύω να τρελαθώ και δεν ξέρω ποιον να εμπιστευτώ. Τα μόνα άτομα που ενδιαφέρονται για μένα είναι η γιαγιά μου, οι θείοι μου και ο πατέρας μου, γιατί ξέρουν πώς έφτασα ως εδώ. Είμαι ακόμα παιδί. Από όταν ήμουν πολύ μικρή, περνούσα τα πάνδεινα, δεν ζούσα ως παιδί. Αναζητούσα πάντα την αγάπη της Πόπης, της μάνας μου. Ποτέ της δεν μου έδωσε μια αγκαλιά, αυτή είναι η μεγάλη μου πληγή. Όταν πέθανε η Ζωή Ηλιάνα, ήμουν 13 ετών. Με ρώτησε ποτέ κανείς τι περνούσα εγώ τότε; Εκείνη την ημέρα θυμάμαι ότι πήγα στο δωμάτιό της και, ενώ ήταν στο πάτωμα, εγώ στεκόμουν από πάνω της. Δεν θυμάμαι τι έγινε, δεν κατάλαβα ότι πέθανε, το έμαθα αργά το βράδυ, όταν μου το είπαν. Η μάνα μου ενδιαφερόταν μόνο για τους γκόμενούς της, ο παππούς μου με έσερνε από τα μαλλιά. Το ξέρετε πως όλη μέρα έτρωγα ξύλο; Έπρεπε να προσέχω και τα παιδιά μέσα σε όλο αυτό. Για να γλιτώσω το έσκαγα από το σπίτι. Δεν μπορεί σήμερα να έρχεται η μάνα μου και να λέει πως φταίω. Εγώ το έκανα, το παραδέχομαι, αλλά δεν ξέρω γιατί. Το μυαλό μου θόλωνε εξαιτίας όσων μου έκανε η Πόπη, είναι σαν το μυαλό μου να άδειαζε εκείνες τις στιγμές και να μην σκεφτόμουν τίποτα.
Φαντάζομαι πως ή θα είχαμε μαλώσει ή θα σκεφτόμουν όσα μου είχε κάνει, αλλά και όσα μου έχουν λείψει από τη μάνα μου. Τα πράγματα έγιναν με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα παιδιά, εκτός από το μωρό μου το μικρό. Το έκανα χωρίς να το καταλάβω. Ξύπνησα και το είχα πλακώσει στον ύπνο μου.
Όλη μου τη ζωή πρόσεχα τα παιδιά, τα μεγάλωνα. Και τα αδέρφια μου και τα δικά μου παιδιά και των φίλων μου. Σας λέω αλήθεια, τα λατρεύω τα μωρά, γιατί εγώ ως παιδί είχα δύσκολα χρόνια. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να μεγαλώνει με αυτόν τον τρόπο. Το όνειρό μου ήταν μια ωραία οικογένεια, ένα όνειρο που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα. Αυτό με έφτασε εδώ που είμαι σήμερα. Έφτασα να κάνω κακό στα ίδια μου τα παιδιά, στην αδερφή μου και σε ένα άλλο μωρό. Όλα ήταν αθώα. Τώρα που σας τα λέω αυτά νιώθω λύτρωση. Θέλω να πω την αλήθεια και, αφού τα λέω όλα, να ξέρετε τον Παναγιωτάκη δεν τον πείραξα ποτέ! Δεν είναι δυνατόν εγώ να έφτασα σε τέτοιο σημείο, να θόλωσε το μυαλό μου τόσο πολύ και να μην το θυμάμαι αν το είχα κάνει.
Πάω και κάνω και εξομολόγηση, αλλά εκεί δεν μπόρεσα να εξομολογηθώ τις πράξεις μου. Το ξέρω ότι ο Θεός με έχει συγχωρέσει, γιατί ξέρει όσα περνούσα τόσα χρόνια στην παιδική μου ηλικία.
Εκείνη τη μέρα που έφυγε το παιδί ήμασταν στο νοσοκομείο. Ήταν και άλλοι μέσα στον θάλαμο. Εγώ είχα θολώσει πάλι, είχα απελπιστεί. Είχα μαλώσει πάλι με τη μάνα μου. Εγώ ήθελα τη βοήθειά της και εκείνη μου ζητούσε δανεικά. Της εξηγούσα πως είμαι μόνη μου με τη μικρή και αυτή είχε το μυαλό της αλλού. Ένιωθα απελπισμένη, μόνο τα λεφτά την ένοιαζαν. Δεν ξέρω πώς το έκανα, αλλά το έκανα. Δεν υπολόγισα καν ότι ήταν και άλλος μέσα στο δωμάτιο. Ένιωθα σαν να υπήρχαν κάποια δευτερόλεπτα που δεν σκεφτόμουν, δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Μόλις καταλάβαινα τι είχε γίνει, ήταν αργά. Μπορεί να σας φαίνεται παράλογο, αλλά έτσι έγινε. Δεν θυμάμαι σε κανένα παιδί από τα τρία τι έκανα, με ποιον τρόπο δηλαδή σταματούσα την αναπνοή τους.
Κάθε φορά προσπαθούσα να τους κάνω ΚΑΡΠΑ, να τα βοηθήσω να αναπνεύσουν. Τα αγαπούσα τα παιδιά, δεν ήθελα να τους κάνω κακό, αλήθεια λέω. Οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου έβλεπαν ότι αγαπάω τα παιδιά»
Για το παιδί της Κατερίνας:
«Δεν ξέρω τι έπαθα και έκανα κακό στο μωρό της Κατερίνας. Το παιδί αυτό περνούσε ήδη πολλά από τον Βλαδίμηρο. Δεν θυμάμαι τι συνέβη. Είναι σαν το μυαλό μου να μην θέλει να θυμηθεί τι έγινε. Είναι σαν να σβήνουν όλα. Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι πως, όταν έκανα ό,τι έκανα, έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να αντιληφθεί τι είχα κάνει, γιατί το είχα κάνει και πώς μπορούσα να σώσω τα παιδιά. Μπορεί στα μάτια των άλλων να είμαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Εγώ σας ξαναλέω πως η μάνα μου, αυτή η γυναίκα που με γέννησε, δεν νοιάστηκε ποτέ για μένα. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να άλλαζα τα πάντα»
