Αν θέλεις να καταλάβεις πραγματικά τη νέα γενιά, μην τη ρωτήσεις πώς είναι. Πάρε τα ακουστικά της. Εκεί μέσα υπάρχει όλη η ψυχολογία της εποχής: το άγχος, ο θυμός, η ανάγκη για παρηγοριά, η επιθυμία να φύγεις, έστω για τρία λεπτά.
Η μουσική σήμερα δεν ακούγεται ως soundtrack. Μοιάζει περισσότερο με μηχανισμό επιβίωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι λίστες ακρόασης έχουν γίνει συναισθηματικές κατηγορίες. Sad vibes. Late night healing. Gym rage. Techno escape. Η Gen Z δεν ακούει μουσική «για να περάσει καλά». Ακούει μουσική για να ρυθμίσει το μέσα της. Για να αντέξει. Για να μην απαντήσει σε εκείνο το μήνυμα. Για να απαντήσει, τελικά.
Η R&B είναι το χάδι. Χαμηλές εντάσεις, σπασμένες φωνές, λόγια για ευαλωτότητα, σώμα, ανάγκη. Είναι η μουσική που παίζει όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει χωρίς να απολογηθεί. Προφανώς δεν λύνει τα προβλήματα, αλλά τα κάνει λίγο πιο υποφερτά. Είναι ψυχοθεραπεία χωρίς ραντεβού.
Η trap, από την άλλη, είναι το ξέσπασμα. Είναι ο θυμός που δεν χωρά σε συζήτηση. Είναι η αίσθηση αδικίας, η ανάγκη να πεις «κοίτα με, υπάρχω». Υπερβολή, ένταση, χρήμα, εξουσία, όχι γιατί όλα αυτά είναι στόχος, αλλά γιατί λειτουργούν σαν αντίβαρο σε μια πραγματικότητα όπου τίποτα δεν είναι σίγουρο. Η trap δεν είναι απλώς μουσική. Είναι κραυγή. Και συχνά, είναι ειλικρινέστερη από όσο αντέχουμε να παραδεχτούμε.
Και μετά έρχεται η techno. Χωρίς λόγια. Χωρίς ιστορία. Χωρίς πρόσωπο. Μόνο ρυθμός. Εκεί δεν θεραπεύεσαι ούτε θυμώνεις. Εξαφανίζεσαι. Για λίγο. Χάνεσαι στο beat, αφήνεις το σώμα να δουλέψει αντί για το μυαλό. Σε έναν κόσμο που απαιτεί συνεχώς σκέψη, απόφαση, απόδοση, η techno προσφέρει το πιο ριζοσπαστικό πράγμα: παύση συνείδησης.
Το ενδιαφέρον είναι η λειτουργία. Η μουσική της νέας γενιάς δεν ενώνει απαραίτητα. Δεν φτιάχτηκε
για συλλογικά τραγούδια και στάδια. Φτιάχτηκε για ακουστικά. Για μοναχικές διαδρομές. Για βράδια που δεν
θες να μιλήσεις σε κανέναν. Είναι προσωπική, εσωτερική, σχεδόν θεραπευτική.
Και αν παλιότερα λέγαμε ότι «η μουσική μάς ενώνει», σήμερα μάλλον ισχύει το αντίθετο: η μουσική μάς κρατά
όρθιους όταν όλα γύρω μας μάς διαλύουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι νέοι μιλούν όλο και πιο ανοιχτά για άγχος, burnout, ψυχική κόπωση. Κι ας μην εκληφθούν ως οι πιο αδύναμοι. Είναι απλώς πιο ειλικρινείς. Και η μουσική τους το δείχνει: δεν υπόσχεται λύσεις, δεν πουλάει ψευδαισθήσεις. Συνοδεύει.
Η μουσική της νέας γενιάς δεν ζητάει μόνο να ακουστεί δυνατά. Ζητάει να καταλάβεις γιατί παίζει.
Και αν θέλουμε να καταλάβουμε πραγματικά τι περνάει αυτή η γενιά, ας χαμηλώσουμε λίγο τις αναλύσεις και ας ανεβάσουμε την ένταση εκεί που πονάει. Γιατί μέσα στο beat, στο μπάσο και στη φωνή που τρέμει, υπάρχει μια αλήθεια που δεν γράφεται αλλιώς.
του Γιώργου Ν. Καραμανλή
