Αν ρωτήσεις τον μέσο νέο μεταξύ 20 και 35 ετών στην Ελλάδα του 2025 τι θέλει, δεν θέλει ούτε να «γυρίσει τον κόσμο» ούτε να «ζει με τους γονείς του». Θέλει μια δουλειά που να πληρώνει αξιοπρεπώς, ένα μικρό σπίτι για να σταθεί μόνος του, κι ένα αύριο που να μην τον αγχώνει περισσότερο από το σήμερα.
Δυστυχώς, ολοένα περισσότεροι νέοι επιλέγουν να μείνουν ή να επιστρέψουν στα παιδικά τους δωμάτια και στην οικογενειακή θαλπωρή. Αυτό συμβαίνει διότι το ενοίκιο για ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα φτάνει και ξεπερνά τα 600 ευρώ. Αν προστεθούν λογαριασμοί, τρόφιμα και λοιπές ανάγκες, τότε δεν μένει τίποτα. Για να είμαστε ακριβείς, το ταμείο είναι μείον.
Οι νέοι -κακά τα ψέματα- απομονώνονται και βυθίζονται σε σκέψεις διαρκείας. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως περισσότερο τους προβληματίζει για το πώς θα βγει ο μήνας, παρά η ίδια η δουλειά. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι διαμορφώνεται μια γενιά που ζει για να τα βγάζει πέρα, όχι για να δημιουργήσει. Οι νέοι λειτουργούν πια περισσότερο ως διαχειριστές επιβίωσης, παρά ως φορείς φιλοδοξιών.
Πολλές φορές γίνεται συζήτηση σε πολιτικά πάνελ, παρουσιάσεις βιβλίων, ημερίδες και σε καφενεία, γιατί σημαντική μερίδα νέων επιλέγουν να ψηφίσουν αντισυστημικά, με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να επωφελείται σημαντικά. Μάλιστα, η Πλεύση Ελευθερίας αντλεί υψηλό ποσοστό από τη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα, που την καθιστά στην πρώτη θέση μεταξύ των υπόλοιπων κομμάτων. Βασική αιτία του παραπάνω φαινομένου είναι η κατάσταση την οποία βιώνουν οι νέοι και βλέπουν να διαιωνίζεται.
Η Πλεύση Ελευθερίας, όπως και ακροδεξιά κόμματα, εμφανίζονται σαν «εκδίκηση» του παραγκωνισμένου, του αγανακτισμένου. Δεν είναι ότι οι νέοι ταυτίζονται ιδεολογικά. Είναι ότι νιώθουν πως κανείς άλλος δεν τους ακούει.
Η γενιά των 20άρηδων και των 30άρηδων δεν ζητά προνόμια, ούτε επιδόματα. Ζητά μια στοιχειώδη κανονικότητα, που θα της δίνει τη δυνατότητα να δουλέψει και να ζήσει από τη δουλειά της. Να ενοικιάσει ένα σπίτι χωρίς να χρειάζεται να καταβάλει κάτι περισσότερο από τον μηνιαίο μισθό και να μη«μετράει» ή να θεωρεί μια βραδινή έξοδο ως οικονομική υπέρβαση.
Η Νέα Δημοκρατία, που ιστορικά αναφέρεται σε προκοπή, ιδιωτική πρωτοβουλία, αξιοκρατία και σταθερότητα, οφείλει σήμερα να παρουσιάσει υλοποιήσιμες πολιτικές. Εξάλλου, το οφείλει στην ιστορία της, στον ελληνικό λαό και στη Δημοκρατία. Πολιτική στην πράξη!
Κι όπως είχε πει ο Γεώργιος Ράλλης: «Δύο πράγματα με συγκινούν, ο εθνικός ύμνος και οι νέοι…».
Γράφει ο Στρατής Κοκκινέλλης
Φιλόλογος – δημοσιογράφος
