Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Δημήτρης Μαρκόπουλος αποτελεί έναν νέο πολιτικό που καθημερινά μάχεται. Η ιστορία του είναι συναρπαστική, καθώς κατάφερε να μεταπηδήσει από τη μάχιμη δημοσιογραφία στην πολιτική, έπειτα από μία μεγάλη δημοσιογραφική πορεία.
- Γράφει ο Μίλτος Σακελλάρης
Μεγάλωσε στα Μανιάτικα του Πειραιά σε μια μικροαστική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν ένας δημοκρατικός άνθρωπος με ευρεία μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια και η μητέρα μου ένα άτομο με έντονη κοινωνική ζωή, με λόγο στη γειτονιά και παρέμβαση. Έχει δύο αδέλφια που ζουν μακριά. Ο αδελφός του Αντώνης εδώ και χρόνια εργάζεται ως αντιπρόσωπος μεγάλων πολυεθνικών στα Βαλκάνια, με έδρα το Βελιγράδι, και η αδελφή του Γεωργία είναι στέλεχος της δημόσιας διοίκησης στην Υγεία, με έδρα την Πάτρα. Η οικογένειά του έλκει τις ρίζες της από την ορεινή Ολυμπία από όπου ο πατέρας του έφυγε με μυθιστορηματικό τρόπο κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, για να γλιτώσει από τη βίαιη στρατολόγηση του τότε Δημοκρατικού Στρατού. Παρά ταύτα ποτέ δεν υπήρξε σκληρός απέναντι σε όσους τον εξανάγκασαν να φύγει και ήταν βαθιά συναινετικός άνθρωπος κεντρώων πολιτικών απόψεων.
Ο Δ. Μαρκόπουλος σπούδασε δημοσιογραφία και ρεπορτάζ, δουλεύοντας παράλληλα σε ΜΜΕ της τότε περιόδου. Κατόπιν πήρε πανεπιστημιακό πτυχίο στον ελληνικό Πολιτισμό, πάντοτε εργαζόμενος παράλληλα σκληρά. Όπως μου είπε, εργάζεται από 16 ετών. Πολλά πράγματα τα σπούδασε παράλληλα με την εργασία του. Υπολογιστές, πχ, έμαθε όσο δούλευε, όπως οι περισσότεροι της γενιάς του. «Ξένες γλώσσες ήταν αυτονόητο πως κάναμε για να προοδεύσουμε. Στον χώρο της ΝΔ ενεργά ήταν η οικογένεια της μητέρας μου κι από εκεί είχα επιρροή. Μεγάλωσα εξάλλου στα “δεξιά” Μανιάτικα, όπου εκεί ήταν οι φιλίες και οι σχέσεις μου. Ο πατέρας μου ήταν ένας κεντρώος ανένταχτος πολίτης και λόγω Πειραιά διατηρούσε σχέση φιλική με τον Κώστα Σημίτη. Ενεργότερα ασχολήθηκα με τη ΝΔ στη δύσκολη περίοδο του διχασμού και της πόλωσης. Από την ήττα μας το 2009 κατάλαβα πως δεν μπορούσα να παραμένω απλώς ουδέτερος και ότι έπρεπε να δώσω κι εγώ έναν αγώνα για μια Ελλάδα φιλελεύθερη κι ευρωπαϊκή», μου είπε στη συνάντησή μας.
Από το 1995 έχει εργαστεί σε ΜΜΕ όπως το «Πρώτο Θέμα», τα «Παραπολιτικά», ο Αθήνα 9,84, η «Μακεδονία», ο Όμιλος ΙΜΑΚΟ, υπήρξε διευθυντικό στέλεχος σε οικονομικά και επιχειρηματικά ΜΜΕ και σε πλήθος sites, στενός συνεργάτης του Θέμου Αναστασιάδη και του Νίκου Ευαγγελάτου, ενώ το 2010 κέρδισε το βραβείο του Ιδρύματος Προαγωγής της Δημοσιογραφίας Μπότση ως κορυφαίος δημοσιογράφος της χρονιάς
στο οικονομικό ρεπορτάζ. Έχει εξειδίκευση στα οικονομικά θέματα, έχει παρακολουθήσει πλήθος συνεδρίων σε Ελλάδα κι εξωτερικό, ενώ υπήρξε δημοσιογράφος με διαπίστευση στις Βρυξέλλες στην παρακολούθηση των ευρωπαϊκών θεμάτων. Υπήρξε σύμβουλος Τύπου σε σειρά μεγάλων ελληνικών και διεθνών ομίλων για θέματα εμπορίου, ενέργειας, διεθνών σχέσεων. Έχει δημιουργήσει σειρά θεσμών στην επιχειρηματικότητα (τα πρώ-
τα βραβεία στην ιστορία του ελληνικού λιανεμπορίου – ημερίδες) και οικονομικά sites ή ειδικές εκδόσεις.
Η οικογένεια, το αισιόδοξο μέλλον και ο ελεύθερος χρόνος
Τον ρώτησα για την οικογένειά του και το πρόσωπό του αυτομάτως άλλαξε έκφραση. Είναι παντρεμένος με τη Δέσποινα -η οποία υπήρξε συμφοιτήτριά του- και έχουν δύο κόρες. Τη 16χρονη Μαρία και τη 13χρονη Βασιλική. Η γυναίκα του είναι από την πλευρά της μητέρας της Νικαιώτισσα και έχει μικρασιατικές ρίζες
(από αυτό ίσως επηρεασμένοι και να παντρευτήκανε στην Κωνσταντινούπολη το 2008) και από τη μεριά του πατέρα της ναξιώτικης καταγωγής και γι’ αυτό ο Δημήτρης εδώ και χρόνια έχει γίνει εκτός από Πειραιώτης και Ναξιώτης, καθώς λατρεύει αυτό το κυκλαδίτικο νησί.
Οι κόρες του είναι οι μεγάλες του αδυναμίες τις οποίες λατρεύει. Γενικά είναι ανεκτικός ως πατέρας και αφήνει χώρο στα παιδιά του.
Φαίνεται πως όλο τον δυναμισμό του τον βγάζει στη δημόσια ζωή. Γενικά είναι ήπιος στην καθημερινότητά του και του αρέσουν απλά πράγματα, όπως το περπάτημα και το διάβασμα, καθώς και να παρακολουθεί ταινίες του παλιού σινεμά. Γενικά ο ελεύθερος του χρόνος αφιερώνεται στη γυναίκα και στις δύο του κόρες. Θα ήθελε να καταφέρνει πιο συχνά να τρέχει, καθώς στο παρελθόν έκανε μαραθωνίους. Στο παρελθόν έχει παίξει βόλεϊ και μπάσκετ, ενώ είναι Ολυμπιακός από… κούνια. Πηγαίνει συχνά στο γήπεδο Καραϊσκάκη, ενώ του αρέσει να παρακολουθώ τις προπονήσεις της μικρής του κόρης Βασιλικής που παίζει βόλεϊ στην ομάδα του Ολυμπιακού στις Κορασίδες.
Το μέλλον τού αρέσει να το βλέπει αισιόδοξα. Του αρέσει η πολιτική, όμως και η δημοσιογραφία δεν τον αφήνει αδιάφορο. Προφανώς όταν κάνει κάτι, θέλει να το κάνει στο υψηλότερο επίπεδο. Είναι φιλόδοξος, όχι όμως αρρωστημένα. Δουλεύει σκληρά, είναι ομαδικός παίκτης και δεν ασχολείται με τις κολακείες και το παρασκήνιο. «Απλά θέλω να λαμβάνω την αναγνώριση των αγώνων και των κόπων μου. Αλίμονο επίσης σε αυτόν που θα με υπονομεύσει και θα με αδικήσει. Κι αυτό το λέω καθώς είμαι άνθρωπος διεκδικητικός και με “γωνίες”. Στον φίλο δέκα φορές περισσότερο δοτικός και φίλος, στον εχθρό που αναίτια θα μου τη φέρει σκληρός έως εκεί που δεν μπορεί κανείς να φανταστεί. Δεν μου αρέσει η αδικία», αναφέρει.
Αγαπημένες του φράσεις: «Να κοιτάς τον καθρέπτη και να μην τον φτύνεις», «πάνω από όλα η αξιοπρέπειά μας». Αγαπημένα βιβλία έχει πολλά. Κυρίως πολιτικές βιογραφίες και δημοσιογραφικές έρευνες. Επίσης του αρέσουν πάντα ο Νόρμαν Μέιλερ, ο Γάλλος συγγραφέας και πρώην δημοσιογράφος Ζαν Κλοντ Ιζό, οι εργασίες του Μαζάουερ, ο Μένης Κουμανταρέας, οι στίχοι του Ρασούλη. Από ταινίες έχει πάθος με το γαλλικό σινεμά και τον συγκινεί -θα γελάσετε-η ταινία «Ρόκι 1», λόγω της περιγραφής του μοναχικού και σκληρού αγώνα ενός
απλού λαϊκού πυγμάχου. Τον ενθουσιάζουν οι λαϊκοί απλοί άνθρωποι που κατακτούν τη νίκη.
Όπως κι ο ίδιος, που κατέκτησε πολλές και άλλες που έπονται…
