Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να επιστρέψει στο προσκήνιο όχι με μια συγγνώμη για τις επιλογές διακυβέρνησης, αλλά με ένα βιβλίο.
του Χρήστου Μυτιλινιού
Αντί να βγει μπροστά και να πει «έκανα λάθος», προτίμησε να αδειάσει συνεργάτες, να μεταφέρει ευθύνες και να περιγράψει εκ των υστέρων μια σκευωρία την οποία ο ίδιος οργάνωσε, βάζοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους σε μια διαδικασία χωρίς στοιχεία.
Ο «καπετάνιος» που ρίχνει το πλοίο στα βράχια και μετά τα βάζει με τον υποπλοίαρχο, το πλήρωμα και τους μούτσους, δύσκολα μπορεί να πείσει ότι είναι ο ηγέτης που κάποιοι θέλουν να παρουσιάσουν.
Ο καπετάνιος που δεν αναλαμβάνει ευθύνη
Το βιβλίο του κ. Τσίπρα δεν κάνει την ελληνική κοινωνία πιο σοφή. Δεν απαντά στο βασικό ερώτημα: τι έχει να προσφέρει σήμερα σε μια χώρα που ζητά ασφάλεια, προοπτική, εισόδημα και θεσμική σοβαρότητα. Αντίθετα, αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο: έναν πολιτικό που παραδέχεται ότι εργαλειοποίησε τη Δικαιοσύνη, ότι έστησε πολιτική σκευωρία εις βάρος αντιπάλων και σήμερα επιχειρεί να ξαναγράψει την ιστορία, αποφεύγοντας να αναλάβει προσωπική ευθύνη.
Οι πολίτες, όμως, δεν ψηφίζουν για να λύσουν τους λογαριασμούς του χθες. Ψηφίζουν για το παρόν και το μέλλον, για το ποιος μπορεί να διαχειριστεί την οικονομία, τη διεθνή θέση της χώρας, την καθημερινότητα. Και σε αυτά, το βιβλίο του κ. Τσίπρα δεν δίνει κανένα συγκεκριμένο σχέδιο. Είναι περισσότερο μια εξομολόγηση πολιτικής ματαιοδοξίας παρά ένα οδοιπορικό ευθύνης.
Την ώρα που η κυβέρνηση μιλά για εισόδημα, RRF, επενδύσεις, συλλογικές συμβάσεις, στήριξη οικογενειών, ο πρώην πρωθυπουργός αναλώνεται σε αναδρομές, προσπαθώντας να δικαιώσει τον εαυτό του. Η αντίθεση αυτή δεν περνά απαρατήρητη από τους πολίτες.
Το ΠΑΣΟΚ που δεν μοιάζει με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και της Γεννηματά
Στο ίδιο κάδρο, μοιραία, μπαίνει και ο Νίκος Ανδρουλάκης. Διότι υπάρχει ΠΑΣΟΚ και ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου και το ΠΑΣΟΚ της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά –όσο κι αν διαφωνούσε κανείς σε επιμέρους επιλογές– στα μεγάλα έβαλε τη χώρα πάνω από το κόμμα. Το 2015 στάθηκε απέναντι στην περιπέτεια του δημοψηφίσματος, στήριξε την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη, συνέβαλε –μαζί με τη Νέα Δημοκρατία– στη διαμόρφωση μιας εθνικής γραμμής ευθύνης.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη δείχνει να επιλέγει έναν τελείως διαφορετικό δρόμο. Συμπράττει με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου σε πρόταση δυσπιστίας, υιοθετεί άκριτα τη ρητορική των άκρων για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, μιλά για «συγκάλυψη», για «ενορχηστρωτές», για «χαμένα βαγόνια», χωρίς να σέβεται ότι η υπόθεση βρίσκεται ήδη στη Δικαιοσύνη και ότι οι οικογένειες των θυμάτων ζητούν κάθαρση, όχι πολιτική εμπορία του πόνου τους.
Το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε δεν θα συνέπραττε σε αυτό το κλίμα. Δεν θα έκανε αντιπολίτευση με δανεικά από τη ρητορική της άκρας δεξιάς ή άλλων κομμάτων που επενδύουν στη σύγχυση. Δεν θα θυσίαζε την εικόνα του για μια πρόσκαιρη ψηφοθηρική εντύπωση.
Πλειοδοσία, δανεικά και πολιτική χωρίς σοβαρό σχέδιο
Το νήμα που συνδέει σήμερα τον κ. Τσίπρα με τον κ. Ανδρουλάκη είναι η πλειοδοσία. Ο ένας προσπαθεί να ξαναγράψει την περίοδο Νοvartis και τις δικές του ευθύνες, ο άλλος επενδύει σε μεγάλες κουβέντες για τα Τέμπη και σε υποσχέσεις που χρηματοδοτούνται με δανεικά από τις επόμενες γενιές.
Και οι δύο, όμως, δείχνουν να υποτιμούν ότι η κοινωνία έχει περάσει από μνημόνια, πανδημία, πληθωρισμό, γεωπολιτικές κρίσεις. Οι πολίτες δεν έχουν διάθεση για άλλες ασκήσεις πολιτικού εντυπωσιασμού. Ζητούν σοβαρότητα, σταθερότητα, προτάσεις με κοστολόγηση και συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Σε αυτό το τοπίο, η Νέα Δημοκρατία αντιπαραθέτει ένα αφήγημα οικονομικής ανόρθωσης, μεταρρυθμίσεων, διεθνούς αναβάθμισης και θεσμικών παρεμβάσεων, όπως η Κοινωνική Συμφωνία για τις ΣΣΕ. Δεν είναι όλα τέλεια, ούτε η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι έλυσε κάθε πρόβλημα. Αλλά υπάρχει σχέδιο, συνέχεια και μετρήσιμο αποτέλεσμα.
Απέναντι, διαμορφώνεται ένα μέτωπο αντιπολίτευσης του χθες: βιβλία, καταγγελίες, θεωρίες και δανεικά πολιτικά αφηγήματα. Και όσο ο κ. Τσίπρας και ο κ. Ανδρουλάκης επιμένουν σε αυτή τη γραμμή, τόσο θα μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε όσα ζητά η κοινωνία και σε όσα εκείνοι έχουν να προσφέρουν.
