Στην Αλεξανδρούπολη, εκεί όπου η ΚΕΔΕ επιχείρησε να επιβάλει την εικόνα μιας «πανίσχυρης» διοίκησης, το σκηνικό κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.
Του Γιάννη Κοντογεώργου
Η παράταξη που μέχρι πρότινος διακήρυσσε ενότητα και στιβαρή ηγεσία είδε το κύρος της να θρυμματίζεται μπροστά στα μάτια των ίδιων των στελεχών της. Ο νυν πρόεδρος της ΚΕΔΕ και Δήμαρχος Αμπελοκήπων–Μενεμένης, Λάζαρος Κυρίζογλου, βρέθηκε ξαφνικά απομονωμένος, εκτεθειμένος σε μια εσωτερική φθορά που δύσκολα κρύβεται πλέον πίσω από χαμόγελα συνεδρίων και τυπικές δηλώσεις.
Το φιάσκο δεν ήταν απλώς διαδικαστικό. Ήταν πολιτικό, βαθύ και αποκαλυπτικό για τις πραγματικές ισορροπίες στην αυτοδιοίκηση. Εκεί όπου ο Κυρίζογλου επιχείρησε να εμφανίσει την παράταξη υπό πλήρη έλεγχο, οι καταγεγραμμένες αντιστάσεις και οι διαρροές έστειλαν διαφορετικό μήνυμα. Ένα μήνυμα που, όπως επιβεβαιώνουν πολλοί αυτοδιοικητικοί, τον έφερε σε δυσμένεια όχι μόνο εντός της παράταξης, αλλά και σε κυβερνητικά κλιμάκια που παρακολουθούν πλέον με αμηχανία την εντεινόμενη αδυναμία του προέδρου να διαχειριστεί κρίσεις.
Κι ενώ ο ίδιος επιχειρεί να διασώσει ό,τι σώζεται από το πολιτικό του αποτύπωμα, η πραγματικότητα επανέρχεται αμείλικτη. Μετά από τέσσερις δεκαετίες στη δημαρχιακή καρέκλα, η φθορά της εξουσίας φαίνεται πως έχει γίνει μόνιμη συνοδός. Στις συζητήσεις των συνέδρων, το ερώτημα δεν ήταν αν ο Κυρίζογλου θα κλείσει τον κύκλο του, αλλά πότε ακριβώς θα ολοκληρωθεί αυτή η τελευταία θητεία. Η δυναμική του Χάρη Δούκα, ο οποίος εισήλθε στη συζήτηση με ρυθμό και αποφασιστικότητα που αναγνωρίζεται ακόμη και από αντιπάλους του, λειτουργεί σαν καταλύτης: ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ αναγκάζεται πλέον να ακολουθεί, όχι να καθοδηγεί.
Και μέσα σε αυτό το περιβάλλον αποσταθεροποίησης, λάμπει η φιγούρα του Γρηγόρη Κωνσταντέλλου. Μόνο που το άστρο του Δημάρχου Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης δεν έλαμψε για τους λόγους που θα επιθυμούσε η παράταξη. Οι κινήσεις του, προσεκτικά χορογραφημένες, αλλά εμφανώς υπολογισμένες, τον έφεραν σε ανοικτή σύμπλευση με τον Δήμαρχο Αθηναίων. Η στήριξή του στην πρόταση του Χάρη Δούκα αποτέλεσε ηχηρό μήνυμα: οι παλιοί ρόλοι δεν ισχύουν πια και ο ίδιος επιλέγει πλευρά, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει άδειασμα του επικεφαλής της παράταξης στην οποία ο ίδιος κατέχει θέση αντιπροέδρου.
Για κάποιους, αυτή η κίνηση ήταν δείγμα πολιτικού ρεαλισμού – για άλλους, ένδειξη φιλοδοξίας χωρίς αναστολές. Σε κάθε περίπτωση, δημιούργησε ρήγμα. Και μέσα από αυτό το ρήγμα αναδύεται η νέα πραγματικότητα: η ηγεσία της αυτοδιοικητικής παράταξης δεν είναι πλέον δεδομένη, ούτε κληρονομείται λόγω παλαιότητας. Η δυναμική μετατοπίζεται και μετατοπίζεται εμφανώς προς το στρατόπεδο Δούκα, που επιβάλλει ρυθμό, πολιτική πυκνότητα και δημόσιο λόγο που βρίσκει απήχηση σε ένα κοινό που κουράστηκε από την αδρανοποίηση των προηγούμενων χρόνων.
Το παραπολιτικό μήνυμα των ημερών είναι ξεκάθαρο: η Αλεξανδρούπολη δεν έφερε απλώς μια κακή στιγμή για την ηγεσία της ΚΕΔΕ. Ήταν ο καθρέφτης μιας φάσης μετάβασης, όπου οι ισορροπίες αλλάζουν, οι παλιοί μηχανισμοί τρίζουν και οι νέοι πρωταγωνιστές αναδεικνύονται όχι με φωνές, αλλά με πολιτικό έργο που δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβήτηση. Σε αυτό το σκηνικό, ο Λάζαρος Κυρίζογλου βρίσκεται πλέον περισσότερο θεατής παρά ρυθμιστής.
Το παιχνίδι μετατοπίζεται, η ηγεσία ξαναμοιράζεται, και όσοι πίστεψαν ότι οι 40ετείς θητείες δημιουργούν ασυγκίνητους θρόνους, αντιλαμβάνονται ότι στην πολιτική, όσο καθυστερείς να το δεις, τόσο πιο θορυβώδες γίνεται το τέλος.
