Τον συνάντησα στο κέντρο της Αθήνας. Σε ένα μικρό καφέ κοντά στο γραφείο του. Εκεί όπου περπατάει καθημερινά με ψηλά το κεφάλι, έχοντας γνώση πως κάθε φορά που κλήθηκε να προσφέρει ήταν «παρών».
του Μίλτου Σακελλάρη
Ο πρώην υφυπουργός Μεταφορών και βουλευτής Ανατολικής Αττικής Βασίλης Οικονόμου έμαθε από μικρός να μην κρύβει τα λόγια του. Να αναλαμβάνει την ευθύνη. Να βλέπει μπροστά. Και να πιστεύει πως η πολιτική είναι πράξεις με γνώμονα την εξυπηρέτηση των πολιτών.
«Γιατί πολιτική;», τον ρώτησα και ήταν ξεκάθαρος. «Μια εσωτερική παρόρμηση με ώθησε στην πολιτική. Του πατέρα μου του άρεσε η πολιτική και για κάποια στιγμή εξελέγη νομαρχιακός σύμβουλος Ανατολικής Αττικής, ο παππούς μου ήταν κοινοτάρχης του Καπανδριτίου πριν από τη χούντα, αλλά δεν θα έλεγα ότι ανήκω σε μια πολιτική οικογένεια. Από τα μαθητικά μου χρόνια, μετά στο πανεπιστήμιο και μετά από νεαρή ηλικία που ασχολήθηκα με την πολιτική εξελέγην ως ο νεότερος βουλευτής το 2000 σε ηλικία 32 ετών, είχα τη δική μου πυξίδα και η προσπάθειά μου ήταν να ικανοποιήσω το δικό μου λοφίο, όπως έλεγε και ο Σιρανό ντε Μπερζεράκ», μου είπε χαμογελώντας. Τον ρώτησα για το 2012: «Στήριξα την ηρωική κυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου (κράτησε τη χώρα στην Ευρώπη) και το 2015 εντάχθηκα στη ΝΔ (την εποχή που έχανε το κόμμα) και από τότε είμαι στην πρώτη γραμμή του αγώνα του Κυριάκου Μητσοτάκη για μια Ελλάδα που θα ξεκολλήσει από τον πάτο της Ευρώπης και θα γίνει σοβαρή περιφερειακή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο».
Αποφάσισα να τον πάω πιο πίσω, στα παιδικά του χρόνια, τα οποία, όπως λέει, αποτελούν μια γλυκιά ανάμνηση αθωότητας ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα. «Μέναμε στην Αθήνα αλλά κάθε Σαββατοκύριακο ανεβαίναμε στο Καπανδρίτι, το χωριό μας, λίγο έξω από την Αθήνα. Τα πρόσωπα των παππούδων κυριαρχούσαν και το παιχνίδι στην ύπαιθρο μονοπωλούσε. Μετά άρχισαν ο αθλητισμός, το σχολείο και οι φίλοι», μου περιέγραψε και συνέχισε: «Ήμουν ένα παιδί της πόλης από μια κλασική ελληνική οικογένεια της λεγόμενης μικρομεσαίας τάξης, με τις δυσκολίες της αλλά και τη ζεστασιά της. Μακάρι να μένανε έτσι τα πράγματα και σήμερα για την κοινωνία μας».
Όταν η κουβέντα μας έφτασε στην οικογένεια, το πρόσωπό του άλλαξε, λες και χτυπήθηκε από κεραυνό! Χαμογέλασε. Οι γιοι του αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ζωής του: «Είμαι περήφανος για τον Αννίβα που είναι τώρα 23 ετών, φοιτητής Ιατρικής και από τους καλύτερους αθλητές στη σφαιροβολία στην Ελλάδα, όπως και για τον Ρωμανό που είναι 21 ετών, φοιτητής στους Ναυπηγούς και αθλητής του τριπλούν και σχεδιαστής μοντέλων, να συμπληρώσω. Είμαι περήφανος γιατί κάνουν αυτό που θέλουν, είναι παιδιά που σέβονται και εκτιμούν αυτά που έχουν και αγαπάνε τους γονείς τους. Ο Θεός με έχει κάνει τυχερό να τους έχω και να τους βλέπω να προχωράνε».
Η οικογενειακή μάζωξη είναι πλέον συνήθεια: «Το σίγουρο είναι ότι κάθε Σάββατο κάνουμε το τραπέζι μας για να τα πούμε και να σχολιάσουμε τα πράγματα. Όταν φέρνουν και τους φίλους τους, χαίρομαι διπλά γιατί βλέπω τη νέα γενιά να λέει τα δικά της και εκεί καταλαβαίνω ότι σε εμένα έμεινε ο ρόλος της οπισθοφυλακής… Πάντως η οπισθοφυλακή θα φύγει τελευταία από το πεδίο της μάχης, σας διαβεβαιώ», μου είπε χαμογελώντας.
Ο αθλητισμός είναι συνυφασμένος με τη ζωή του. Είτε ως αθλητής του τριπλούν, είτε ως επιστήμονας του αθλητισμού, είτε ως διδάκτορας με αντικείμενο το Αθλητικό Δίκαιο, είτε ως εκλεγμένος στο Συμβούλιο του ΣΕΓΑΣ, είτε ως υποστηρικτής του Φεστιβάλ Μεσόγεια, πάντα ήταν μέσα στην αθλητική κοινότητα. «Το πρώτο μου βιβλίο αφορά τον “Αθλητισμό για όλους και την εξασφάλιση του δικαιώματος για την ατομική αξιοποίηση”. Βασίζεται στη διδακτορική μου διατριβή και είναι μία προσπάθεια να περιγράψω τη δικαιολογητική βάση του δικαιώματος του κάθε ανθρώπου να εξασφαλίσει ένα καλύτερο επίπεδο ζωής μέσω της σωματικής κίνησης και να απολαύσει μέσω της σωματικής δραστηριότητάς του καλύτερη υγεία, την ευεξία και την ευζωία. Είναι ένα δικαίωμα που το περιγράφω, το αναλύω και εξειδικεύω για το πώς η Πολιτεία το καλύπτει νομοθετικά και συνταγματικά και ποια περιθώρια υπάρχουν ακόμα για τη ολιστική του προσέγγιση», μου είπε.
Όσο για το χόμπι του; Αυτό είναι ξεχωριστό: μοντελισμός. Αναζητεί τις φιγούρες και τα όπλα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά συγχρόνως συνεχίζει να μελετάει ιστορικά τη μικρασιατική απόπειρα της χώρας. «Γενικά έχω μία προσήλωση στη μελέτη των σκοτεινών περιόδων της ιστορίας και βυθίζομαι σε αυτές», μου είπε.
Η θητεία στο υπουργείο Μεταφορών και οι μάχες για την Ανατολική Αττική
Ο Βασίλης Οικονόμου διετέλεσε υφυπουργός Μεταφορών. Όταν τον ρώτησα για εκείνη την περίοδο, μου είπε ότι του άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. «Γλυκιά γιατί μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα 9 μηνών, νομίζω, κάναμε πολλά πράγματα στις συγκοινωνίες. Φέραμε 579 νέα λεωφορεία, προχωρήσαμε το πρόγραμμα της ηλεκτροκίνησης στις συγκοινωνίες, ετοιμάσαμε τον νέο ΚΟΚ και το Ερανιστικό Νομοσχέδιο, όπου θέσαμε τη βάση για να λυθούν παθογένειες πολλών ετών στις μεταφορές, ενώ το όραμά μας για έναν Νέο Συγκοινωνιακό Χάρτη Αττικής και Θεσσαλονίκης κατεγράφη έντονα, ειδικά με την πλήρη ανανέωση του στόλου των λεωφορείων στην Ανατολική Αττική (171 νέα λεωφορεία) αλλά και την ενσωμάτωση 340 νέων ηλεκτρικών λεωφορείων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και την επέκταση της αστικής συγκοινωνίας σε όλη την Αττική».
Μετά ακολούθησε ακόμη μια στιγμή αφοπλιστικής ειλικρίνειας, όπως αυτές που μας συνηθίζει, εντός και εκτός Βουλής: «Για να πω την αλήθεια, ήθελα λίγο ακόμα να μείνω στο υπουργείο για να εδραιωθούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις, αλλά κανένα πρόβλημα, τον τελευταίο λόγο έχει ο πρωθυπουργός που καθορίζει εντέλει και τη σύνθεση της κυβερνήσεως».
Όσο για το σήμερα; «Παραμένω δραστήριος και βρίσκομαι στην πρώτη γραμμή της πολιτικής μάχης, γιατί το έργο της κυβέρνησης είναι μεγάλο παρά τα προβλήματα και τα λάθη που γίνονται και γιατί πιστεύω ότι ο πολιτικός πρέπει να βρίσκεται δίπλα στον πολίτη όλο τον χρόνο ενδιάμεσα των εκλογών και όχι εμφανιζόμενος ξαφνικά τρεις μήνες πριν από τις εκλογές. Έτσι με ξέρουν οι πολίτες στην Ανατολική Αττική όλα τα προηγούμενα χρόνια και δεν τους κάνει εντύπωση που με βλέπουν παρόντα σε όλα τα γεγονότα της Αττικής κάθε μέρα κάθε στιγμή», ανέφερε.
Η κουβέντα οδηγήθηκε αυτονόητα στην αγαπημένη του Ανατολική Αττική, καθώς τον ρώτησα τι πρέπει να γίνει και δεν έχει γίνει στην περιοχή. «Μετά την επέκταση της αστικής συγκοινωνίας σε όλους τους δήμους της Ανατολικής Αττικής (υπολείπονται ο Ωρωπός, η Ραφήνα και η Λαυρεωτική) και την πλήρη ανανέωση του στόλου των λεωφορείων στην Ανατολική Αττική (171 νέα λεωφορεία ήδη κυκλοφορούν), η επόμενη μεγάλη διεκδίκηση είναι η δημιουργία του νοσοκομείου στην Ανατολική Αττική. Από το 2022 που διεκδικούμε μαζί με την «Κίνηση των Πολιτών για τη δημιουργία Νοσοκομείου στα Μεσόγεια» συλλέγοντας 20.000 υπογραφές και την κατάθεση αυτών στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Υγείας, περιμένουμε την οριοθέτηση και έμπρακτη υλοποίηση του οράματος αυτού που το διεκδικούν οι πολίτες της Ανατολικής Αττικής για δεκαετίες», μου είπε και συνέχισε: «Ο δικός μου αγώνας της ανάδειξης του θέματος και της δημιουργίας του νοσοκομείου είναι αγώνας ζωής και καταλαβαίνω ότι έχω στενοχωρήσει κάποιους που δεν θέλουν να γίνεται τίποτα στον τόπο, αφού ως μουσαφίρηδες και περαστικοί φυσικά δεν τον πονάνε… Στόχος του είναι να είναι χρήσιμος στον λαό και την πατρίδα. Ώριμος πλέον μέσα από μια μακρά κοινοβουλευτική πορεία, πιστεύει ότι είναι η πιο δημιουργική του περίοδος και είναι έτοιμος να προσφέρει και στην Ανατολική Αττική αλλά και στην πατρίδα γενικότερα τις υπηρεσίες του. «Δεν θέλω να είμαι τίποτα περισσότερο από ένας υπηρέτης του λαού και της πατρίδας», ανέφερε.
