Τα μνημεία και τα μάρμαρα ανήκουν στους χριστιανούς, στους παλαιοημερολογίτες και στα περιστέρια της πλατείας Συντάγματος, που τη βρομίζουν με κουτσουλιές επειδή δεν κατανόησαν τους συμβολισμούς.
Κι εμείς θα πληρώσουμε το μάρμαρο με τις υστερίες των θανατόλαγνων εραστών μιας χώρας χωρίς χώρο πια για να περπατάμε, αφού πίσω, μπροστά και πλάγια των μαρμάρων θα τιμώνται λείψανα ηρώων που ούτε το όνομά τους δεν ξέρουν οι αυλικοί και οι αυλοκόλακες του ταμείου των πεσόντων -στις μάχες που δεν διάλεξαν οι ίδιοι.
Κι έτσι τους αποτίμησαν ως «αγνώστους» και «αρρώστους» της γωνίας, με ένα μάρμαρο να σκεπάζει το κενοτάφιο και το επιτάφιο που άλλοι σχεδίασαν για τους ταπεινούς, κοινούς θνητούς, με τη φοβερή ονομασία «Άγνωστος Στρατιώτης».
Ενώ η μανούλα του θα τον φώναζε Μανώλη, Μήτσο, Χρήστο, Κωστή, με ονοματεπώνυμο και ένα σταυρουδάκι στον λαιμό από την Παναγιά της Τήνου -όπως συνηθίζουν οι λαϊκές μανάδες να φορούν στα παιδιά τους, πριν τα χάσουν στον πόλεμο που διάλεξαν οι γονείς τους.
Αυτό πιστεύει η πλειοψηφία του λαού και δεν χωρά καμιά αμφιβολία πως στις δημοκρατίες οι πολλοί έχουν δίκιο -ακόμα κι αν λένε ανοησίες.
Ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιούν τη λέξη *πατριωτικό* και *εθνικό*, χωρίς την υποσημείωση του δρα Τζόνσον πως «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα».
Ο πατριωτισμός, όταν φωνάζει πολύ, μοιάζει με την ηθικολογία χωρίς ηθική, αφού είναι γνωστό πως όσο πιο ψηλά το δάκτυλο της ηθικολογίας, τόσο πιο χαμηλά ο πήχης της ηθικής.
Κάποτε ένας γενναίος Έλληνας έγραφε για την παράδοση και τον λαϊκισμό πως «παράδοση είναι ο εγωισμός των απελθόντων και ο συμβιβασμός των επιζώντων» -η πνευματική και ψυχική δουλεία που αναστέλλει και απονεκρώνει τελικά τις φυσιολογικές μας λειτουργίες.
Η παράδοση επιβάλλει πλήρη υποταγή στους νεκρούς και έτσι μας καθιστά ακίνδυνους για αλλαγές, τομές και απελευθέρωση.
Αυτός είναι ο λόγος που η παράδοση βολεύει τους κρατούντες -σε όλα τα κράτη τα ανελεύθερα, που χορεύουν ξέφρενα τους εθνικούς χορούς μαζί με τα περιστέρια, που είναι τουλάχιστον ελεύθερα να λερώνουν τις κεφαλές των αγαλμάτων της πλατείας και των οπαδών της ανοησίας, που προσκυνούν στις εθνικές γιορτές και χορεύουν ξέφρενα τους ίδιους χορούς.
Που αποτελούν το βάθρο για περηφάνια και ανελευθερία εθνική -όπως το ζήσαμε με τα εθνικόφρονα καθεστώτα σχετικά πρόσφατα, αλλά και λίγο πιο παλιά, με τις κυβερνήσεις που μοίραζαν πιστοποιητικά φρονημάτων όπως τα πιστοποιητικά γεννήσεως.
Οι αναγεννημένοι και πιστοποιημένοι πολίτες στα καθεστώτα αυτά φαίνεται ότι πάσχουν από μια γενετική ανωμαλία στο ακουστικό νεύρο, όπου οι μπάσες νότες δεν συλλαμβάνονται στα αυτιά∙ ένα είδος εκλεκτικής κώφωσης που επιτρέπει μόνο στους υψηλόσυχνους ήχους να γίνονται κατανοητοί.
Ας πούμε, ακούνε μια σοπράνο και όχι έναν μπάσο τραγουδιστή.
Διαφορετικά δεν εξηγείται γιατί οι ηγέτες αυτών των στρωμάτων μαγεύονται από τις τσιρίδες των ρητόρων που φωνάζουν ως υστερικοί, όπως οι γυναίκες σε εμμηνόπαυση.
Για να γίνει κατανοητό το είδος αυτής της φωνής, θυμηθείτε τους δικτάτορές μας -αλλά και τους άλλους, τους αλλοδαπούς- που κυβέρνησαν επιβάλλοντας καθεστώτα με το σύνθημα: *Ησυχία, Τάξις και Ασφάλεια*.
Εύχομαι οι λάτρεις της παράδοσης στη χώρα μας να ικανοποιηθούν με τη λέξη *παραδοσιακό* για το γνωστό σε όλο τον κόσμο γιαούρτι -που όντως είναι εξαιρετικό.
Ίσως και με τους χορούς, τους κρητικούς, που έχουν κατισχύσει όλων των άλλων και εντυπωσιάζουν τους τουρίστες, όπως οι Καρυάτιδες στην Ακρόπολη.
Κάποιος είχε πει παλιά πως «το γελοίο από το τραγικό απέχει ελάχιστα».
Για τους φανατικούς της παράδοσης ισχύει πως το *παραδοσιακό* και το *γραφικό* πολλές φορές μοιάζουν ίδια.
Είναι περίεργο πως οι εθνοφρουροί των μαρμάρων -χωρίς τα μάρμαρα, αφού μας τα πήραν οι Εγγλέζοι- σώθηκαν, γιατί το μαρτυρικό αυτό έθνος, σύμφωνα με τη μαζοχιστική προσέγγιση όπου ένα σύνολο ανθρώπων θεωρεί πως για τη δυστυχία του φταίνε οι άλλοι, οι βάρβαροι και οι ξένοι, ζει μέσα σε μια θεωρία που ο Φρόιντ ονόμασε *ψυχική μιζέρια*.
Μια μιζέρια που ξεκίνησε από την κλειστή κρεβατοκάμαρα των γονιών τους και κατέληξε στη μόνη θεραπευτική λύση που πρότεινε ο ίδιος, λέγοντας -με κυνισμό αλλά και θεραπευτική ακρίβεια- πως: «Τη μιζέρια σας μπορώ να την κάνω απλή δυστυχία με την ψυχανάλυση. Παραπάνω δεν μπορώ, αγαπητοί μου -κατανοήστε το. Αφού πληρώσετε, βεβαίως, τα ποσά των συνεδριών, που είναι αρκετά.
Είναι γνωστό πως οι συνεδρίες της ψυχανάλυσης κρατούν χρόνια, και ο παράς είναι σημαντικός για τους ψυχαναλυομένους -ιδίως αν η κολόνια κρατάει χρόνια».
του Κώστα Γ. Κωνσταντινίδη Χειρουργός ουρολόγος – ανδρολόγος
Πρόεδρος Ανδρολογικού Ινστιτούτου
www.andrologia.gr
k.konstantinidis@andrologia.gr
