Δε θα δυσκολευτούν αφού το «καρνέ» προσπαθειών είναι γνώριμο και γεμάτο με λαϊκιστικές υπερβολές, κατασκευή εντυπώσεων, στοχοποίηση του πρωθυπουργού
και στελεχών της κυβέρνησης και προβολή κατηγοριών
Η αναλογία με τη Novartis είναι εντυπωσιακή: εκεί ξεκίνησε ως «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους», για να καταλήξει μια μεθοδευμένη σκευωρία που κατέρρευσε στα δικαστήρια και άφησε πίσω της μόνο πολιτικά συντρίμμια.
Εδώ ξεκινάει ως δήθεν αυθόρμητη πρόταση συγγενών -η οποία όμως ενορχηστρώθηκε από συγκεκριμένα πολιτικά κέντρα, με συγκεκριμένο στόχο: να οδηγηθεί η συζήτηση σε έναν θεαματικό αχταρμά 14 καλπών και 9 αδικημάτων, ώστε να δημιουργηθεί κλίμα συλλογικής ενοχοποίησης ολόκληρης της κυβέρνησης.
Σκηνικό ακραίας πόλωσης
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Κυριάκος Βελόπουλος είναι έτοιμοι να στήσουν ένα σκηνικό ακραίας πόλωσης και να μετατρέψουν σε αρένα τη συζήτηση στη Βουλή με τις γνωστές λαϊκιστικές υπερβολές τους, τις φωνές και το κλίμα φθηνού εντυπωσιασμού σε μια προσπάθεια να… στριμώξουν την κυβέρνηση.
Το σενάριο είναι απολύτως γνώριμο: ακραία πολιτικοποίηση, κατασκευή εντυπώσεων, στοχοποίηση του πρωθυπουργού και κορυφαίων στελεχών της κυβέρνησης, με κατάχρηση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και προβολή τεράστιων τίτλων κατηγοριών χωρίς επαρκές νομικό υπόβαθρο.
Επίσης, η αρχηγός της Πλεύσης Ελευθερίας θα επιδιώξει να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον και να στρέψει για μία ακόμη φορά τα φώτα πάνω της, θέλοντας να περάσει το μήνυμα ότι αυτή είναι ουσιαστικά η επικεφαλής της αντιπολίτευσης.
Οι 14 κάλπες δεν είναι τυχαίες. Η επιλογή αυτή παραπέμπει ευθέως στο μοντέλο της Novartis, όπου οι πολλαπλές κάλπες είχαν χρησιμοποιηθεί ως οπτικό και πολιτικό εργαλείο για να περάσει στο κοινό η εικόνα ενός «συστήματος διαφθοράς».
Το ίδιο επιχειρείται και τώρα: οι κάλπες δεν έχουν νομική αναγκαιότητα, έχουν επικοινωνιακή στόχευση. Θέλουν να δείξουν ότι όλοι, από τον πρωθυπουργό μέχρι τους υφυπουργούς και τεχνοκράτες, είναι δυνάμει ένοχοι
και πρέπει να απολογηθούν ενώπιον Προανακριτικής.
Επικίνδυνες υπερβολές
Ακόμη πιο αποκαλυπτικό είναι το περιεχόμενο των κατηγοριών. Δεν είναι μόνο η κλασική στοχοποίηση του πρώην υπουργού Υποδομών Κώστα Αχ. Καραμανλή, την οποία η ίδια η Νέα Δημοκρατία έχει επιλέξει να εξετάσει θεσμικά και σοβαρά μέσω δικής της πρότασης
Προανακριτικής για τυχόν παράβαση καθήκοντος. Στη λεγόμενη «πρόταση των συγγενών» περιλαμβάνονται κατηγορίες όπως η εσχάτη προδοσία κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη, μια κατηγορία που συνιστά προφανή υπέρβαση κάθε νομικής και πολιτικής λογικής και εκθέτει όσους την υπογράφουν.
Η εσχάτη προδοσία είναι έγκλημα κατά του πολιτεύματος. Το να προτείνει κάποιος, με τόσο σαθρό και ανερμάτιστο κατηγορητήριο, τη διερεύνηση ενός τέτοιου αδικήματος κατά του εν ενεργεία πρωθυπουργού ισοδυναμεί με απόπειρα ηθικής και θεσμικής αποσταθεροποίησης της χώρας. Δεν έχει καμία σχέση με την απόδοση δικαιοσύνης για την τραγωδία των Τεμπών, έχει αποκλειστικά σχέση με τον πολιτικό σχεδιασμό της αντιπολίτευσης να μετατρέψει το κοινοβούλιο σε πεδίο φτηνών εντυπώσεων.
Η χρονική συγκυρία ενισχύει ακόμη περισσότερο αυτό το συμπέρασμα. Ενόψει ενός κρίσιμου καλοκαιριού για την οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, με την κυβέρνηση να έχει βάλει μπροστά πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα, επιχειρείται να δημιουργηθεί τεχνητό κλίμα αστάθειας. Θυμίζει απόλυτα την περίοδο πριν τις εκλογές του 2019, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε πολιτικά στη Novartis προσπαθώντας να εμφανίσει την τότε αντιπολίτευση ως δύναμη διαπλοκής και σκανδάλων.
Εργαλειοποίηση του πόνου των συγγενών
Το ποιοι πρωταγωνιστούν στη σημερινή μεθόδευση είναι εξίσου αποκαλυπτικό. Η ίδια «Ιερά Συμμαχία» που είχε σχεδιάσει την κίνηση από τον Μάιο, τώρα εμφανίζεται ως εκφράστρια της λαϊκής αγανάκτησης. Μια τεχνητή πολιτική συμμαχία, απολύτως ετερόκλητη, ενωμένη μόνο από τον στόχο να φθείρει την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.
Δεν είναι τυχαίο ότι η «P» είχε καταγράψει την προσυμφωνία αυτή εδώ και έναν μήνα. Ούτε ότι οι ίδιοι πρωταγωνιστές σήμερα επιχειρούν να ντύσουν την πρωτοβουλία με τον μανδύα της «φωνής των συγγενών».
Ακόμη και στο πεδίο του σεβασμού προς τα θύματα, η κίνηση αυτή γεννά ερωτήματα. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι οι συγγενείς έχουν δικαίωμα να αναζητούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Όμως όταν η φωνή τους καπελώνεται από πολιτικές δυνάμεις με ανοιχτό αντικυβερνητικό σχέδιο, το αποτέλεσμα δεν είναι δικαίωση, είναι εργαλειοποίηση. Και μάλιστα με τον πιο κυνικό τρόπο.
Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, έχει επιλέξει την υπεύθυνη οδό: να διερευνηθεί σε βάθος το έργο και οι ενέργειες του πρώην υπουργού Υποδομών, αλλά με σοβαρότητα και θεσμικό σεβασμό, όχι μέσα από ένα επικοινωνιακό πανηγύρι.
Η στάση της αντιπολίτευσης, αντίθετα, στοχεύει στον αποπροσανατολισμό. Θέλει να οδηγήσει την πολιτική ατζέντα σε ένα πολωτικό αφήγημα ότι τάχα όλοι ευθύνονται, άρα κανείς δεν είναι αθώος. Ακριβώς όπως έγινε με τη Novartis: όταν το αφήγημα κατέρρευσε, δεν υπήρξε ούτε μια συγγνώμη.
Οι πολίτες δεν ξεχνούν
Αυτή τη φορά όμως, οι πολίτες είναι πιο υποψιασμένοι. Θυμούνται τη σκευωρία της Novartis. Βλέπουν ξεκάθαρα ότι η ίδια συνταγή επαναλαμβάνεται. Και αναγνωρίζουν ποιοι σέβονται την ανάγκη δικαιοσύνης για τα Τέμπη και ποιοι χρησιμοποιούν την εθνική τραγωδία ως όχημα για να επιτεθούν πολιτικά στους αντιπάλους τους.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται μια δεύτερη Novartis. Χρειάζεται διαφάνεια, δικαιοσύνη και πολιτική ωριμότητα. Η μεθόδευση που επιχειρείται στη Βουλή αυτές τις ημέρες δεν υπηρετεί τίποτε από αυτά. Και για αυτό δεν πρέπει να περάσει.
