Τα «καμπανάκια» του Καραμανλή προς το Μαξίμου

Όταν ο Κώστας Καραμανλής επιλέγει να παρέμβει, το κάνει συνήθως με τρόπο λιτό αλλά ευδιάκριτο. Και αυτή τη φορά, τα «καμπανάκια» του είχαν σαφή αποδέκτη: την ίδια την κυβέρνηση. Όχι για να τη δυσκολέψουν, αλλά για να της υπενθυμίσουν –με τον ιδιαίτερο καραμανλικό τρόπο– πού πρέπει να δοθεί πρόσθετη προσοχή. Ο πρώην πρωθυπουργός έθεσε τρία πεδία προβληματισμού. Πρώτον, την ανάγκη πλήρους αποκατάστασης της εμπιστοσύνης γύρω από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, επιμένοντας ότι τέτοιου τύπου διοικητικές αστοχίες τραυματίζουν όχι μόνο πολιτικά αλλά και θεσμικά. Δεύτερον, τη σημασία των εγγυήσεων στη λειτουργία της Δικαιοσύνης, όπου απαιτείται –όπως είπε– καθαρή εικόνα και αντοχή απέναντι σε κάθε σκιά αμφισβήτησης. Τρίτον, την υπόθεση των υποκλοπών, την οποία αντιμετωπίζει ως ένα κεφάλαιο που χρειάζεται ολοκληρωτική θεσμική «τακτοποίηση», ώστε να μην αφήνει υπονοούμενα για το μέλλον. Ουσιαστικά, ο Καραμανλής υπενθυμίζει ότι μια κυβέρνηση με ορίζοντα και αυτοπεποίθηση οφείλει να κλείνει μέτωπα καθαρά και αμετάκλητα. Δεν αμφισβητεί τη βούληση της κυβέρνησης· επισημαίνει όμως πως η θεσμική προσοχή είναι εξίσου αναγκαία με την πολιτική σταθερότητα. Και αυτό είναι το νόημα των καμπανάκων: μια φιλική υπενθύμιση ότι η διαχείριση των λεπτομερειών, συχνά, καθορίζει και την πορεία της μεγάλης εικόνας.