Αρνείται να επιστρέψει τα τέλη κοινοχρήστων που παράνομα εισέπραττε
Παρά την απόφαση-χαστούκι του ΣτΕ με την οποία κρίθηκε αμετάκλητα ότι η παραλία δεν είναι κοινόχρηστος χώρος και κατά συνέπεια ο δήμος δεν έχει δικαίωμα διαχείρισής της, ο Ανδρέας Κονδύλης δεν συμμορφώνεται και συνεχίζει τον πόλεμο εις βάρος των επιχειρήσεων του Ομίλου Σταθοκωστόπουλου
Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύσαμε κατ’ αποκλειστικότητα την υπ’ αρ. 1617/2025 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία κρίθηκε αμετάκλητα ότι η παραλία Αλίμου δεν είναι κοινόχρηστος χώρος ενώ ο Δήμος Αλίμου δεν έχει δικαίωμα διαχείρισής της.Και ενώ τα πράγματα, όπως αποτυπώνονται στην απόφαση,είναι κάτι παραπάνω από σαφή και δεν χωρούν καμία αμφισβήτηση, ο δήμαρχος Ανδρέας Κονδύλης, όπως πληροφορούμαστε,εμμένει στις θέσεις του περί «κοινόχρηστης περιοχής» και συνεχίζει ακάθεκτος τον πόλεμο εις βάρος των επιχειρήσεων του Ομίλου Σταθοκωστόπουλου, αδιαφορώντας για την απόφαση και αρνούμενος να επιστρέψει όσα τέλη κοινοχρήστων παρανόμως εισέπραττε επί σειρά ετών, γιατί περιμένει την έκδοση… άλλων δικαστικών αποφάσεων.
Στο σκοτάδι δημοτικοί σύμβουλοι και δημότες
Την ίδια εσφαλμένη εντύπωση φαίνεται να έχουν και οι δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας, οι οποίοι παραμένουν στο σκοτάδι, καθώς σύμφωνα με πληροφορίες το θέμα δεν έχει συζητηθεί μέχρι σήμερα στο Δημοτικό Συμβούλιο (τουλάχιστον όχι με την αναγραφή του στα θέματα ημερήσιας διάταξης). Άγνοια φαίνεται να έχουν και οι δημότες της περιοχής για το ηχηρό δικαστικό «χαστούκι» που εισέπραξε ο δήμος, καθώς αποτελεί τον μοναδικό δήμο της Αθηναϊκής Ριβιέρας που έχασε τη διαχείριση (κατά παραχώρηση από την ΕΤΑΔ) της παράκτιας περιοχής που βρίσκεται στα όριά του.
Και προκειμένου να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ή συσκότιση του περιεχομένου της απόφασης, είμαστε υποχρεωμένοι να δημοσιεύσουμε βασικά στοιχεία αυτής, προκειμένου να ενημερωθούν όλοι οι ενδιαφερόμενοι και πρωτίστως οι ίδιοι οι δημότες για τις μεγάλες «επιτυχίες» του δήμου τους.
Συγκεκριμένα, το ΣτΕ έκρινε ότι, όταν πρόκειται περί ακινήτων που βρίσκονται εκτός σχεδίου πόλεως(όπως εν προκειμένω), αυτό μπορεί να αποκτήσει τον χαρακτήρα του κοινοχρήστου μόνο :α) από τον νόμο ή δυνάμει άλλης διοικητικής πράξης, β) με τη βούληση του ιδιοκτήτη του, η οποία πρέπει να εκδηλωθεί με νομότυπη δικαιοπραξία (πχ, διαθήκη ή δωρεά) ή και με παραίτηση από την κυριότητα με σκοπό να καταστεί το πράγμα κοινόχρηστο, οπότε όμως η παραίτηση πρέπει να γίνει με συμβολαιογραφική πράξη η οποία θα μεταγραφεί και γ) στην περίπτωση της «αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητας» (vetustas), εφόσον πριν την εισαγωγή του ΑΚ (23.2.1946) δύο συνεχόμενες γενεές επί συνολικό διάστημα τουλάχιστον 80 ετών δεν γνώρισαν διαφορετική κατάσταση του πράγματος από την κοινοχρησία.
Είναι δε αποκαλυπτικό ότι, ενώ θα περίμενε κανείς πως ο Δήμος Αλίμου θα είχε προσκομίσει στο ΣτΕ πλειάδα αποδεικτικών στοιχείων για να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του περί κοινόχρηστου χαρακτήρα της έκτασης, αντ’ αυτού «αρκέστηκε» να προσκομίσει κάποιες αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου του,ορισμένα διαγράμματα, που εκπόνησε ο ίδιος ο δήμος,καθώς και αποσπάσματα από νομικά(!) συγγράμματα, που καμία ουσιαστική σημασία μπορούσαν να έχουν.
Εύλογα, λοιπόν, αναρωτιέται κανείς:αυτά είναι τα στοιχεία που στήριζαν όλο αυτόν τον καιρό τους ισχυρισμούς του δημάρχου Ανδρέα Κονδύλη, περί κοινοχρήστων χώρων, περί καταπατητών της παραλίας και περί προσπάθειας επιβολής ανομίας στον Άλιμο; Ποιος σοβαρός και συγκροτημένος δημόσιος φορέας υιοθετεί μια τόσο ακραία συμπεριφορά (θυμίζουμε τον δήμαρχο με το κομπρεσέρ και τη γραβάτα), χωρίς να υπάρχουν στοιχεία που να στηρίζουν τους ισχυρισμούς του;
Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι το δικαστήριο κατέληξε: «Επομένως, τα προβαλλόμενα από τον Δήμο Αλίμου περί κοινοχρησίας της έκτασης, ως εκ του ότι “η εν λόγω παραλία ως παράκτιο σύστημα προστατεύεται από το άρθρο 24 του Συντάγματος… και για την κατά προορισμό κοινοχρησία της”, “ως εκ της φύσεώς της [περιοχή ελεύθερων χώρων πρασίνου υπερτοπικού χαρακτήρα]… έχει αποκτήσει και νομοθετικά μετά την ισχύ του ανωτέρω π.δ/τος τον κοινόχρηστο χαρακτήρα”είναι, σε κάθε περίπτωση, απορριπτέα, εφόσον δεν γίνεται επίκληση και απόδειξη των ανωτέρω μνημονευομένων στη σκέψη 9 υπό β) και γ) προϋποθέσεων, βάσει των οποίων δύναται, κατά τα παγίως νομολογηθέντα, να στοιχειοθετηθεί κοινοχρησία στην επίδικη εκτός σχεδίου περιοχή.
Εξάλλου, η υπαγωγή της έκτασης, λόγω της θέσης και της μορφολογίας της, στην έννοια και το προστατευτικό καθεστώς των παράκτιων ζωνών, κατά το από 1.3.2004 π.δ. (το οποίο, πάντως, εφαρμόζεται κατά τη διαχείριση ή αξιοποίησή της), δεν της προσδίδει άνευ ετέρου τον χαρακτήρα του κοινοχρήστου και εκτός συναλλαγής πράγματος, εφόσον,όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, στην επίμαχη εκτός σχεδίου έκταση δεν περιλαμβάνεται αιγιαλός και παραλία».
Ποινικό αδίκημα η μη συμμόρφωση
Τέλος, η απόφαση του δικαστηρίου αναφέρει: «Περαιτέρω, κατά ρητή πρόβλεψη του ιδίου ως άνω π.δ/τος (βλ. άρθρο 5 παρ. 2 περ. β’), έχουν διατηρηθεί οι νομίμως υφιστάμενες κατά τον χρόνο θέσπισης του ανωτέρω π.δ/τος χρήσεις που ευρίσκονται στις επίμαχες, εν προκειμένω, εκτάσεις, μεταξύ δε των εν λόγω χρήσεων περιλαμβάνονται και τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος. Κατόπιν τούτων, ο σχετικός λόγος ακυρώσεως των αιτουσών εταιρειών πρέπει να γίνει δεκτός και να απορριφθούν ως αβάσιμα όλα τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα από τον καθ’ ου δήμο».
Έτσι έκρινε το Ανώτατο Δικαστήριο και ειλικρινά αναρωτιόμαστε ποιο άλλο δικαστήριο μπορεί να περιμένει ο δήμος, προκειμένου να συμμορφωθεί και να επιστρέψει τα χρήματα που παράνομα εισέπραξε. Από όσο μαθαίνουμε από έγκριτους και έμπειρους νομικούς, όταν έχει εκδοθεί απόφαση του ΣτΕ, δεν υπάρχει άλλο στάδιο εξέτασης της υπόθεσης και η διοίκηση του δήμου οφείλει να συμμορφωθεί άμεσα, τυχόν δε μη συμμόρφωση συνιστά το ποινικό αδίκημα της παράβασης καθήκοντος.
