Στην ομολογία της η κατηγορούμενη υποστηρίζει ότι στον
Παναγιωτάκη δεν έκανε κακό
Στο προσκήνιο ήρθαν τα ακριβή λόγια της Ειρήνης Μουρτζούκου κατά τη διάρκεια της ομολογίας της στους Αξιωματικούς του Τμήματος ανθρωποκτονιών, όπου η 25χρονη καθ’ ομολογίαν δολοφόνος βρεφών αναφέρει ότι πηγή του κακού που προκάλεσε σε αθώα και ανυπεράσπιστα βρέφη προέρχεται από την αγάπη που δεν πήρε από τη μητέρα της.
Υποστήριξε ότι η ίδια αγαπάει τα παιδιά και ότι ονειρευόταν μια «ευτυχισμένη» οικογένεια, αλλά κάθε φορά που μάλωνε με τη μητέρα της που «προτιμούσε τους γκόμενους» από εκείνη έχανε το μυαλό της.
Αναλυτικά η ομολογία της
«Με φέρατε στην υπηρεσία σας γιατί ο εισαγγελέας έβγαλε ένταλμα να με συλλάβετε, όχι για τον θάνατο της αδερφής μου βέβαια, αλλά εγώ θέλω να σας μιλήσω γι’ αυτό. Θέλω να σας πω ότι τόσο καιρό με όσα γίνονται κοντεύω να χάσω το μυαλό μου.
Οι μόνοι άνθρωποι που αξίζουν στη ζωή μου και ξέρω ότι με νοιάζονται πραγματικά είναι ο πατέρας μου ο Γιάννης, η γιαγιά μου, ο θείος μου και η θεία μου. Μόνο αυτοί ξέρουν γιατί τα πράγματα έφτασαν σε αυτό το σημείο. Είμαι ένα παιδί που από επτά χρονών περνούσα, όσα δεν φαντάζεται ποτέ ένα παιδί. Το μόνο που έψαχνα ήταν η αγάπη της μάνας μου, μια αγκαλιά που ποτέ δεν μου έδωσε. Σας τα λέω όλα αυτά και κλαίω, γιατί είναι η μεγάλη μου πληγή. Η εύκολη λύση είναι να με κατηγορούν. Είχαν έναν παππού να με σέρνει από τα μαλλιά, μια μαμά να νοιάζεται μόνο για τους γκόμενους της, να μου ρίχνουν όλη μέρα ξύλο και να πρέπει να προσέχω τα παιδιά. Η λύση μου ήταν πάντα να το σκάω από το σπίτι και σήμερα να με κατηγορεί η μάνα μου ότι φταίω κιόλας. Σας το λέω, ότι το έκανα, αλλά δεν ξέρω γιατί.
Κάθε φορά θόλωνα εξαιτίας της μάνας μου. Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω, αλλά ήταν λες και δεν σκεφτόμουν τίποτα εκείνες τις στιγμές. Ή θα είχαμε μαλώσει και θα ένιωθα να τρελαίνεται το μυαλό μου ή σκεφτόμουν όσα μου έχει κάνει και όσα μου έχουν λείψει από αυτήν.
Το ίδιο ακριβώς έγινε και με την αδερφή μου, το ίδιο και με το μωρό της Κατερίνα, το ίδιο και με το ένα μου παιδί, τη Μαρία Φρειδερίκη. Εγώ μια ζωή μεγάλωνα παιδιά, τα αδέρφια μου, των φίλων μου, τα δικά μου. Τα λατρεύω τα μωρά, σας το λέω αλήθεια. Και τα λατρεύω γιατί εγώ ως παιδί πέρασα δύσκολα. Δεν αξίζει σε κανένα παιδί να μεγαλώνει άσχημα. Εγώ πάντα ονειρευόμουν μια ωραία οικογένεια και ποτέ δεν την είχα και κοιτάξτε που έφτασα, να κάνω κακό στα δικά μου παιδιά, στην αδερφή μου και σε ένα άλλο αθώο μωρό, εννοώ της Κατερίνας. Μπορεί μετά από αυτά που είπα να φαίνομαι ο χειρότερος άνθρωπος, αλλά θα σας πω για μένα ποτέ δεν νοιάστηκε η μάνα που με γέννησε. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να τα αλλάξω όλα. Όσα έχω κάνει σας τα είπα όλα.
Ακόμη και αυτά δεν τα έκανα γιατί είμαι κακός άνθρωπος. Όσοι με ξέρουν πραγματικά και γνωρίζουν τι έχω περάσει θα με συγχωρήσουν»Τι ομολόγησε για τις δολοφονίες των παιδιών
«Όταν πέθανε η αδερφή μου, η Ζωή Ηλιάνα, ήμουν 13 ετών και κανείς δεν σκέφτεται τι περνούσα εγώ. Θυμάμαι ότι πήγα στο δωμάτιο της, αυτή ήταν στο πάτωμα και εγώ ήμουν από πάνω της. Δεν κατάλαβα εκείνη τη στιγμή ότι πέθανε να φανταστείτε. Αργά το βράδυ μου το είπαν. Την Ιωάννα Ζωή, σας λέω ότι το έκανα χωρίς να το καταλάβω. Ξύπνησα και το είχα πλακώσει στον ύπνο μου. Το είχα πάρει από το σπίτι της μάνας μου το βράδυ, γυρίσαμε στο σπίτι που έμενα με τον Σουμόν και πέσαμε στο ίδιο κρεβάτι για ύπνο.
Λίγη ώρα μετά ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι κοιμόμουν επάνω του. Μόλις το συνειδητοποίησα αυτό, μετά προσπαθούσα με το μυαλό μου, να το συνεφέρω. Προσπαθούσα να του δώσω ανάσες. Αλήθεια σας το λέω σε κανένα παιδί δεν ήθελα να κάνω κακό και υπάρχουν άνθρωποι να το επιβεβαιώσουν. Έβλεπαν ότι τα αγαπάω. Και αφού σήμερα τα λέμε όλα και πραγματικά νιώθω ότι λυτρώνομαι, σας λέω ότι τον Παναγιωτάκη δεν τον πείραξα ποτέ. Ποτέ. Δεν έχω να χάσω τίποτα εδώ που φτάσαμε. Να έφτασα σε τέτοιο σημείο να θόλωσα τόσο και να μην το θυμάμαι καν; Δεν γίνεται. Πρώτη φορά σήμερα παραδέχομαι ότι έχω κάνει. Ακόμα και για εξομολόγηση που πηγαίνω δεν έχω καταφέρει να το πω. Ξέρω ότι ο Θεός με έχει συγχωρέσει όμως, γιατί ξέρει και έχει δει τι έζησα από παιδί.
Θα σας πω ότι για το παιδί μου, τη Μαρία Φρειδερίκη ήμασταν στο νοσοκομείο και μάλιστα δεν ήμουν καν μόνη μου στο δωμάτιο. Πριν γίνει το κακό ήμουν πραγματικά έξαλλη και απελπισμένη. Είχα μαλώσει με την μάνα μου στην οποία ζητούσα να έρθει να με βοηθήσει και αυτή μου ζητούσε να βρω να της στείλω λεφτά. Της έλεγα ότι εγώ είμαι μόνη με το παιδί στο νοσοκομείο και αυτή νοιαζόταν για τα λεφτά.
Δεν ξέρω πώς το έκανα, αλλά το έκανα. Φανταστείτε πως μπορεί να ήμουν, που δεν ένοιαζε καν ότι στο δωμάτιο ήταν κι άλλος άνθρωπος. Για να καταλάβετε, είναι λες και για δευτερόλεπτα δεν σκέφτομαι, δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει και μόλις συνειδητοποιώ τι γίνεται το κακό έχει γίνει. Μπορεί να σας φαίνεται παράλογο αλλά αυτό είναι. Δεν θυμάμαι σε κανέναν παιδί από τα τρία τι έκανα, με ποιο τρόπο δηλαδή σταματούσα την αναπνοή τους. Για το παιδί της Κατερίνας, σας λέω ότι περνούσε ήδη πολλά από τον πατέρα του, που τώρα είναι στη φυλακή για παιδεραστία.
Στο παιδί αυτό δεν ξέρω τι έπαθα και του έκανα κακό. Σαν να σβήσουν όλα λες και το μυαλό μου δεν θέλει να θυμηθεί τι έγινε. Το μόνο που θυμάμαι όταν σκέφτομαι τις στιγμές αυτές που έκανα ό,τι έκανα, να προσπαθώ να καταλάβω τι έκανα, γιατί το έκανα και πώς μπορώ να το σώσω. Για τη μητέρα του 5 μηνών μωρού που με ρωτάτε, θα σας πω ότι όταν συνέβη το παιδί το επεισόδιο εγώ ετοιμαζόμουν να πάω για μπάλα. Ετοίμαζα την τσάντα μου και μετά έφυγα από το σπίτι και πήγα για προπόνηση».
