Όλοι γνωρίζουμε τον Γκριντς, τον πράσινο γκρινιάρη που μισεί τα Χριστούγεννα, σκούζει για την φασαρία και προσπαθεί να κλέψει τις γιορτές της πόλης Whoville. Αλλά τι θα λέγατε αν σας αποκαλύψουμε ότι κάτω από το κακότροπο, πράσινο τρίχωμα, η ιστορία του δεν είναι τόσο… άσχημη όσο φαίνεται;
Η ιστορία του Γκριντς δεν είναι μόνο για να γελάμε με τις τρελές του παγίδες και τις αστείες αποτυχίες του. Είναι μια αλληγορία για την αποδοχή, τη μοναξιά και την αξία της αλλαγής. Ο Γκριντς ζει απομονωμένος στην κορυφή ενός βουνού, μακριά από την κοινωνία, όχι γιατί είναι κακός από τη φύση του, αλλά γιατί νιώθει ότι δεν ανήκει πουθενά. Όπως όλα δείχνουν, ο κόσμος που δεν έχει μάθει να ζει μόνος σαν τον Γκριντς, αδυνατεί να τον καταλάβει. Και ποιος δεν έχει νιώσει λίγο… “Γκριντς” κάποιες φορές;
Το σημαντικό μάθημα έρχεται όταν βλέπει τη χαρά και την αγάπη των Whos, που δεν εξαρτάται από τα δώρα ή τα στολίδια. Σταδιακά, ο Γκριντς συνειδητοποιεί ότι η χαρά των Χριστουγέννων δεν είναι κάτι που μπορεί να κλέψει, είναι κάτι που μπορεί να μοιραστεί. Κι έτσι, από «χριστουγεννιάτικος κλέφτης», μεταμορφώνεται σε έναν χαρακτήρα που καταλαβαίνει τη δύναμη της κοινότητας και της καρδιάς.
Στην ουσία, η ιστορία του Γκριντς μας διδάσκει:
- Η μοναξιά δεν είναι ντροπή, αλλά μια ευκαιρία για αυτογνωσία.
- Δεν είναι ποτέ αργά να αλλάξεις και να επανενταχθείς στην κοινωνία.
- Η αγάπη και η καλοσύνη μπορούν να αλλάξουν ακόμα και τον πιο «γκρινιάρη» χαρακτήρα.
Κάπως έτσι, ο Γκριντς μετατρέπεται από τον… πιο άσχημο χαρακτήρα των Χριστουγέννων στον πιο αγαπητό, αποδεικνύοντας ότι κάτω από τη γκρίνια και την πικρία κρύβεται πάντα μια ιστορία για την καρδιά και τη μεταμόρφωση. Και ίσως, τελικά, όλοι λίγο-πολύ έχουμε μέσα μας έναν Γκριντς που περιμένει να μάθει να αγαπάει ξανά.
