Κατά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, τόσο εντός Κοινοβουλίου όσο εκτός και πέριξ αυτού, σημειώθηκαν πολλά τραγελαφικά γεγονότα, με πρωταγωνιστές βουλευτές και αρχηγούς πολιτικών κομμάτων. Πολιτικοί που, κάτω από άλλες συνθήκες, δεν θα είχαν περάσει ποτέ το κατώφλι του «ναού της Δημοκρατίας», έδιναν τα δικά τους σόου και, κατ’ επέκταση, γίνονταν πρωτοσέλιδα και θέματα σε ειδησεογραφικές -και όχι μόνο- εκπομπές.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις ομιλίες των εκπροσώπων της Χρυσής Αυγής, το περιβόητο «Φρουρά! Φρουρά! Φρουρά!» του προεδρεύοντος της Βουλής Μάκη Μπαλαούρα, όταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας Νίκος Δένδιας δέχθηκε επίθεση από τον Ηλία Κασιδιάρη, ή τον βουλευτή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ Αριστείδη Φωκά να φωνάζει από μικροφώνου, σε κινητοποίηση ποδοσφαιρικού σωματείου της γενέτειράς του, «Να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή»;
Μεσοβδόμαδα, τη δόξα των προηγούμενων βουλευτών και κομμάτων φαίνεται πως ζήλεψε η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η απόφαση της Βουλής να την παραπέμψει στην Επιτροπή Δεοντολογίας δεν είναι μια απλή πειθαρχική ενέργεια. Την τοποθετεί, πολιτικά και θεσμικά, στο πλευρό του μοναδικού άλλου πολιτικού αρχηγού που έχει παραπεμφθεί στο παρελθόν,του Νίκου Μιχαλολιάκου, επικεφαλής της Χρυσής Αυγής.
Η σύγκριση, αν και σοκαριστική για κάποιους, έχει ουσιαστική πολιτική σημασία. Δεν αφορά τα ποινικά χαρακτηριστικά των δύο υποθέσεων, αλλά το κοινοβουλευτικό στίγμα της παραπομπής. Είναι κοινό, βαρύ και διαχρονικό. Δείχνει πως ο θεσμικός σεβασμός δεν είναι τυπικότητα αλλά θεμέλιο της Δημοκρατία και πως ίσως επιβεβαιώνεται ότι τα άκρα, όσο κι αν διαφέρουν σε περιτύλιγμα, συναντώνται σε πρακτικές.
Η στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν ήταν απλώς προκλητική, ήταν εντελώς εκτός ορίων. Η επιμονή της να αγνοεί τον κανονισμό, να υπερβαίνει κατά βούληση τον χρόνο ομιλίας και να αμφισβητεί τη διαδικασία δεν είναι «αντισυστημική παρρησία», όπως η ίδια ισχυρίζεται. Είναι επαναλαμβανόμενη αντικοινοβουλευτική συμπεριφορά. Γι’ αυτό και για την προστασία των θεσμών, των βουλευτών και των πολιτών που παρακολουθούν τις συνεδριάσεις, ο πρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης προανήγγειλε την αυστηροποίηση του Κανονισμού.
Το πρόβλημα, όμως, με την κα Κωνσταντοπούλου δεν είναι μόνο το ύφος της. Είναι η στρατηγική της. Θυμίζει σε πολλούς την τακτική της Χρυσής Αυγής στα πρώτα της βήματα στο Κοινοβούλιο. Διαρκής πρόκληση, θεσμικός εξευτελισμός, κραυγές και ο ρόλος του «θύματος του συστήματος». Όλα αυτά περιτυλιγμένα με τον μανδύα της απόδοσης δικαιοσύνης και του αλάθητου της Αριστεράς συνιστούν μια επικίνδυνη τακτική, που διαβρώνει την κοινοβουλευτική λειτουργία και καθιστά την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας έναν πραγματικό κίνδυνο για τη Δημοκρατία.
Το «κλου» της συνεδρίασης, το αποκορύφωμα του σόου, ήρθε όταν η βουλευτής Τζώρτζια Κεφάλα -μία από τους έξι του κόμματος- τραγούδησε a capella από το βήμα της Βουλής. Αλήθεια, πού να βρίσκεται ο έτερος καλλιτέχνης, ηθοποιός και βουλευτής Διαμαντής Καραναστάσης;
Η Πλεύση Ελευθερίας σήμερα απαρτίζεται από έξι βουλευτές, την πρόεδρο, δικηγόρο και «μαέστρο» Ζωή Κωνσταντοπούλου, τρεις ηθοποιούς, έναν διδάκτορα Ιστορίας και μία συμβολαιογράφο. Ένα σύνολο έτοιμο για παραστάσεις.
Μόνο που η Βουλή των Ελλήνων και η Δημοκρατία δεν είναι θεατρική σκηνή. Δεν είναι ούτε «Δελφινάριο» ούτε πίστα για πολιτικό καραγκιοζιλίκι. Είναι ο τόπος όπου λαμβάνονται αποφάσεις, χαράσσονται πολιτικές και εκπροσωπείται ο ελληνικός λαός.Είναι η φωνή του πολίτη και η λειτουργία είναι γι’αυτόν…
Γράφει ο Στρατής Κοκκινέλλης
Φιλόλογος – δημοσιογράφος
