Οι L’ Alma de Salonico παρουσίασαν στο Βερολίνο τα σεφαραδίτικα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Ήχοι που σίγασαν με τον αφανισμό της Κοινότητας στο Ολoκαύτωμα και που ζωντανεύουν πια νοσταλγικά σαν υπόμνηση.
«Κοιμήσου, κοιμήσου, αγαπημένο μου αγοράκι, κοιμήσου δίχως έγνοιες και πόνο, κλείσε τα ματάκια σου, κοιμήσου, κοιμήσου ήσυχα» Αυτοί είναι οι στίχοι ενός παραδοσιακού σεφαραδίτικου νανουρίσματος που ξεκινά με τη φράση «durme, durme» (κοιμήσου, κοιμήσου), με την οποία ανοίγουν τα περισσότερα σεφαραδίτικα νανουρίσματα.
Σεφαραδίτες ή Σεφαρδίτες ονομάζονταν οι Εβραίοι που εκδιώχθηκαν από την Ιβηρική Χερσόνησο το 1492. «Σεφαράδ» σημαίνει «Ισπανία» στα εβραϊκά.
Με τη μαζική άφιξη των Σεφαραδιτών Εβραίων στη Θεσσαλονίκη, η πόλη μετατράπηκε σε μεγάλο οικονομικό και εμπορικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου και αναδείχθηκε στο μεγαλύτερο κέντρο σεφαραδισμού στην Ευρώπη μέχρι το Ολοκαύτωμα. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που η Θεσσαλονίκη αποκαλούνταν «Μητέρα του Ισραήλ», «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων» και «Δεύτερη Ιερουσαλήμ». Η παραδοσιακή γλώσσα του σεφαραδίτικου εβραϊκού πληθυσμού της Θεσσαλονίκης έως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η Ισπανοεβραϊκή ή Λαντίνο.
