Ολοκλήρωσε το σχολείο στην πόλη της, την οποία θεωρεί μια από τις ομορφότερες της Ελλάδας και φαντάζεται ότι αυτό είναι κάτι που δεν αμφισβητείται από κανέναν.
του Μίλτου Σακελλάρη
Ακολούθως σπούδασε πολιτικός μηχανικός στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών – έναν στόχο που είχε θέσει από μικρή ηλικία, καθώς την μάγευε η ιδέα τού να χτίζεις, να δημιουργείς κάτι που μένει. Είναι κόρη του Μιχάλη Αλεξόπουλου, εργολάβου δημοσίων έργων από την Πιερία της Μακεδονίας, και της Μαρίας Καραπάνου από την Αχαΐα. Έχει μια νεότερη αδελφή, τη Δήμητρα, παιδίατρο. Είναι σύζυγος του Πατρινού δικηγόρου Θεόδωρου Τζαμαλούκα, με τον οποίο έχουν μια κόρη 8 ετών, την Πηνελόπη.
Όσο για τις αναμνήσεις, αυτές έχουν πάντα μέσα τους γονείς της και φίλους με τους οποίους έχει μεγαλώσει -κυριολεκτικά- μαζί. «Θαύμαζα τον μπαμπά μου που ήταν εργασιομανής και ήθελα να του μοιάσω. Θαύμαζα επίσης τη μητέρα μου που μας έβαζε αυστηρά όρια – αλλά όσο και αν προσπάθησα, δεν κατάφερα να της μοιάσω σε αυτό ως μαμά. Από τους γονείς μου έμαθα την αξία της προσπάθειας, της συνέπειας και της οικογένειας. Από τους φίλους να μοιράζομαι και να θυμάμαι πως τίποτα δεν έχει αξία αν δεν το ζεις με ανθρώπους που αγαπάς», μου περιέγραψε για εκείνα τα χρόνια, συμπληρώνοντας ακόμη πως αναμφίβολα η παιδική της ηλικία είναι η βάση πάνω στην οποία έχτισε ό,τι είναι σήμερα.
Με την ιδιότητα της πολιτικού μηχανικού δραστηριοποιείται επαγγελματικά και επιχειρηματικά στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Ελλάδας, της Πελοποννήσου και των Ιονίων Νήσων από το 1998, υλοποιώντας πληθώρα έργων τοπικής, περιφερειακής και εθνικής εμβέλειας. Τη ρώτησα για τα φοιτητικά της χρόνια: «Πέρασα δημιουργικά χρόνια, γεμάτα ιδέες και προσφορά, στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών και στην ΟΝΝΕΔ ως η πρώτη πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας. Παράλληλα εργάζομαι από τα φοιτητικά μου χρόνια σε δουλειές συνυφασμένες με το αντικείμενο που σπούδασα, εκείνο του πολιτικού μηχανικού. Εκεί άλλωστε διαμορφώθηκαν τα πρώτα μου εφόδια, οι πρώτες ευθύνες, οι πρώτες φιλοδοξίες για κάτι καλύτερο – για εμένα και τους ανθρώπους γύρω μου. Τα εργοτάξια ήταν πάντα η ζωή μου».
Οι στόχοι της για το μέλλον είναι ξεκάθαροι: «Ξέρετε, δεν αναπολώ συνεχώς το παρελθόν, αλλά ζω έντονα το παρόν. Βάζω στόχους και είμαι στοχοπροσηλωμένη, όμως το μέλλον το αφήνω πιο πολύ στα σχέδια του Θεού, γιατί πιστεύω ότι είναι πιο σημαντικά από τα δικά μου. Θεωρώ ότι ο καθένας μας έχει έναν δρόμο που καλείται να ακολουθήσει και αν εργάζεται με πίστη, ήθος και επιμονή, ο δρόμος αυτός τον οδηγεί εκεί που θέλει. Το δικό μου όραμα είναι να μπορώ με όσα κάνω να αφήνω κάτι θετικό πίσω μου, στον τόπο μου, στην κοινωνία».
Σήμερα ως βουλευτής με τη ΝΔ στην Αχαΐα νιώθει καθημερινά την ευθύνη της εμπιστοσύνης των συμπολιτών της και προσπαθεί να τους τιμάει με έργο, συνέπεια και παρουσία. Σημείο-σταθμός στην πολιτική της διαδρομή είναι η τιμή που της έκανε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης να την εμπιστευτεί στο υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών.
Πώς έφτασε όμως εκεί; Αρχικά ανέπτυξε έντονη κοινωνική και πολιτική δράση στον χώρο της Κεντροδεξιάς από τα μαθητικά της χρόνια με πρωταγωνιστικό ρόλο στη ΜΑΚΙ, τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και την ΟΝΝΕΔ. Το διάστημα 2004-2010 διετέλεσε πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ. Το 2006 έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα για δημόσιο αξίωμα, εκλεγόμενη νομαρχιακή σύμβουλος Αχαΐας, πρώτη στον συνδυασμό της.
Παράλληλα με την επαγγελματική και οικογενειακή της διαδρομή, από το 2010 που ολοκληρώθηκε η θητεία της στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ασχολήθηκε συστηματικά με τον κλάδο των Πολιτικών Μηχανικών, ανερχόμενη σε θέσεις ευθύνης του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (ΤΕΕ), στο Παράρτημα Αχαΐας και την Κεντρική Διοίκηση. Υπήρξε μέλος της κεντρικής αντιπροσωπείας του ΤΕΕ, εκλεγμένη με την παράταξη που υποστηρίζει η Νέα Δημοκρατία. Ακολούθως εξελέγη βουλευτής Αχαΐας στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 και επανεξελέγη πρώτη στις εθνικές εκλογές της 21ης Μαΐου και της 25ης Ιουνίου 2023, ενώ διετέλεσε υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών, αρμόδια για τις μεταφορές, για έναν χρόνο.
Η οικογένεια, το χωριό της και η φράση που την εκφράζει
Στο σήμερα, εκτός της πολιτικής, η οικογένειά της είναι το «Α» και το «Ω». «Χωρίς πολλά λόγια: Πηνελόπη! Μια λέξη που χωράει τα πάντα. Είναι ο πρώτος μου λογισμός το πρωί και ο τελευταίος το βράδυ. Αγωνιώ για την ευτυχία της, για το αν της δίνω -ως μαμά- όλα όσα χρειάζεται και ακόμη περισσότερα. Δεν σας κρύβω ότι κάποιες φορές, δικαίως ή αδίκως, νιώθω τύψεις, γιατί ακόμη και ο πολύς χρόνος που περνάω μαζί της θα ήθελα να είναι περισσότερος, αν μου το επέτρεπαν οι απαιτήσεις της καθημερινότητας και η πολύωρη εργασία εντός και εκτός Βουλής. Συνειδητοποιώ όμως ότι σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει όριο, αφού ο χρόνος που περνάμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε ποτέ δεν θα επαρκεί», μου είπε και συνέχισε: «Ό,τι και αν σχεδιάζω στη ζωή μου, περνάει πάντα μέσα από εκείνη. Καταλήγοντας, η οικογένεια είναι η πυξίδα μου – κι εκείνη, η Πηνελόπη μου, η σταθερά μου».
Η αλήθεια είναι ότι λόγω περιορισμένου ελεύθερου χρόνου το μοναδικό της χόμπι είναι πλέον το χωριό της. Το δάσος, το βουνό μας και φυσικά ο Χελμός τη γεμίζουν ενέργεια και γαλήνη. Είναι οι στιγμές που πραγματικά αναπνέει! «Περιμένω πώς και πώς αυτές τις επισκέψεις – πολλές φορές καθυστερούν από τις αυξημένες υποχρεώσεις», εξομολογείται.
Όσο για τον αθλητισμό, «δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου: δεν προλαβαίνω να αθληθώ ιδιαιτέρως, αλλά από μικρό παιδί είμαι φίλαθλος -στα όρια του οπαδού- των μπασκετικών ομάδων της περιοχής μας. Ο αθλητισμός πάντα με συγκινούσε, κυρίως για το πάθος, τη συνεργασία και το ομαδικό πνεύμα που καλλιεργεί. Κάθε φορά που βρίσκομαι στις εξέδρες, νιώθω να ξαναζώ εκείνο το αυθεντικό συναίσθημα ενθουσιασμού των παιδικών μου χρόνων. Τους ζω τους αγώνες, φωνάζω, πωρώνομαι», τόνισε.
«Αν δεν φτάσεις στα όριά σου, πώς θα τα ξεπεράσεις;», είναι μια φράση που την εκφράζει απόλυτα και τη συνοδεύει σε κάθε δύσκολη απόφαση. «Έχω κι άλλες, αλλά η βασικότερη, αυτή που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό, είναι η συγκεκριμένη. Όσον αφορά τα βιβλία, είναι μια από τις μεγάλες μου αγάπες και προσπαθώ να διαβάζω όσα περισσότερα μπορώ. Μου αρέσουν περισσότερο εκείνα που βασίζονται σε αληθινές ιστορίες-μυθιστορήματα που κουβαλούν την αλήθεια των ανθρώπων, γιατί μέσα σε αυτές βρίσκω έμπνευση πολλές φορές και δύναμη. Οι πραγματικές ιστορίες άλλωστε είναι πάντα πιο δυνατές από τη φαντασία», μου είπε κλείνοντας τη συζήτησή μας.
